Waarom schieten we wel in actie om Oekraïne te helpen, maar laten we Soedan links liggen? Daar is toch óók oorlog, peinst student-columnist Laura Mijnders.
Op televisie is op de een na de andere zender te zien hoe er actie gevoerd wordt om mensen uit Oekraïne de hulp te bieden die ze nodig hebben. Ik zit al een paar dagen behoorlijk ziek thuis en heb nu meer tijd dan ooit om na te denken.
Mijn moeder vertelde me laatst over een intake met een meisje op haar werk. Het meisje had zonder blikken of blozen verteld hoe ze in Afghanistan verschillende ledematen op de straat had zien liggen. Meter na meter op straat hoofden gescheiden van hun romp.
En juist daarom moet me iets van het hart. Waarom voert er niemand meer actie voor Syrië, waar net zoals in Oekraïne nu dagelijks nog steeds mensen lijden onder de gevolgen van een decennium oorlog? Waarom voert er niemand actie voor Afghanistan, of Soedan, waar voedseltekorten door onder andere droogte en spanningen zes miljoen mensen dreigen te raken?
Van alle acties die gaande zijn voor Oekraïne krijg ik een knoop in mijn maag. Natuurlijk vind ik het verschrikkelijk. Mensen moeten hulp krijgen, opgevangen worden. Oorlog is nooit gerechtvaardigd, in welke naam die dan ook wordt gevoerd.
Het lijkt alsof we eerder bereid zijn mensen te helpen zodra een dreiging dichterbij komt
Toch voel ik de drang om te zeggen dat het lijkt alsof we eerder bereid zijn om mensen te helpen zodra een dreiging dichterbij komt. Hoe dichterbij iets gebeurt, hoe zichtbaarder en hoe eerder onze eigen veiligheid mogelijk in gevaar komt. Met als gevolg dat we eerder bereid zijn om te helpen.
Hoe vaak heb ik zelf wel niet gedacht: ‘Ach, laat ze het daar maar uitvechten.’ Wie zegt die gedachte nooit gehad te hebben, liegt. Daar ben ik van overtuigd. Mens zijn is inherent aan dit soort onverklaarbare zelfzuchtige gedachten, gedachten die in mijn geval altijd gecorrigeerd worden door een innerlijke Japie Krekel.
En mijn Japie Krekel heeft een boodschap te verkondigen. Alleen voor Oekraïne in actie komen is niet genoeg. We zouden in actie moeten komen voor oorlog waar dan ook ter wereld, want hoe onvoorstelbaar ook, elk mens is een soortgenoot. En alle soortgenoten hebben recht op veiligheid.
Laten we daarom een groot fonds tegen alle ellende ter wereld oprichten. Voorbij landsgrenzen en voorbij denkgrenzen denken. Laten we met dit fonds elkaar altijd en onvoorwaardelijk helpen, voordat we elkaar door wegkijken nog verder de vernieling in helpen.
LAURA MIJNDERS