Weet jij nog waar je was toen Geert Wilders de verkiezingen won? Student-columnist Robin Hevinga, met een fles wijn (of meer) achter de kiezen, wel. De kater duurde elf maanden en een dag.
Het was zo’n klassiek ‘waar was jij toen?’ moment. Op woensdag 22 november 2023, de vorige Tweede Kamerverkiezingen, was ik in m’n studentenkamer omringd door commissiegenoten. We waren een soort van opgewekt, alsof we in de rij stonden bij de achtbaan – nietsvermoedend wat voor helse rit ons te wachten stond.
‘PVV 37 zetels’ en het ritje begon.
Na deze zin waren we fysiek nog steeds in dezelfde kamer, maar onze gedachten waren er vandoor gegaan, glurend in een toekomst die ons niet meer zo zou omarmen als nu.
Ongeveer een half uur werd er nauwelijks gesproken. Dat was ook niet nodig, want ik wist dat de rest exact hetzelfde dacht als ik.
Toen we allemaal waren teruggekeerd naar het heden, kwam er ongevraagd een fles wijn op tafel, want zo’n avond zou het worden. En daarna nog één, en nog één, en nog één, en toen raakte ik de tel kwijt. Dronken van schrik gingen we naar bed.
De kater duurde elf maanden en een dag.
Ik heb geen pamfletten geschreven, niet geprotesteerd en geen ruzie gemaakt met PVV-aanhangers
Het kabinet van Geert Wilders deed alles waarvoor we hadden gevreesd. En het ergste nog: ik heb er niks aan geprobeerd te doen. Ik heb geen pamfletten geschreven, niet meegelopen in protestmarsen en niet eens ruzie gemaakt met PVV-aanhangers op X.
En waarom?
Niet omdat het me niks kon schelen; ik volgde alles wat Wilders deed op de voet. Ik deed niets, omdat het toch niks zou uitmaken – tenminste, dat was de veronderstelling. Ik weet het niet, ik heb het namelijk niet eens geprobeerd.
Achteraf is dat hetgeen wat ik het allerstomste vind aan deze hele situatie: waarom heb ik iemand zoveel macht gegeven dat die m’n hoop heeft kunnen afpakken?
En toen viel het kabinet: exit Wilders.
Toch is dat sluimerende stemmetje in m’n hoofd nog steeds niet verdwenen. Hij klopt voortdurend aan de binnenkant van m’n schedel terwijl hij zachtjes fluistert: ‘Het is hier niet pluis, het is hier niet pluis.’
Ik weet ook wel dat dat heus niet alleen te maken heeft met Wilders of de Nederlandse politiek an sich. Maar wat het dan wel is, is moeilijk te beschrijven. Het is te groots om nu te ontleden; Ik laat het nog even heel.
Waar het heen gaat? Geen idee. In ieder geval weg van hier.
ROBIN HEVINGA