De dagen worden korter. Student-columnist Laura Mijnders, net weer wat overeind gekrabbeld, vindt het helemaal niks.
Ik sta vanuit de deuropening te kijken hoe de kleinste van de twee chihuahua’s ongegeneerd in de tuin poept. Ze kijkt er een beetje wanhopig bij, alsof het niet allemaal vanzelf gaat.
Het is half 8 en het begint aardig donker te worden. Het donker is nooit een goede vriend van me geweest. Nu het steeds eerder invalt (of eigenlijk overvalt) merk ik dat de onrust in mij toeneemt. Ik kan moeilijk stilzitten, heb het gevoel iets te moeten doen.
Sinds twee maanden geleden nieuwe medicatie is voorgeschreven tegen mijn innerlijke demonen, ben ik aardig stabiel. Je zou het zelfs iets kunnen noemen dat grenst aan geluk. Maar met dat woord spring ik liever nog voorzichtig om.
Het is in ieder geval zo dat ik niet langer veel last heb van mijn angsten en overpeinzingen. Ik heb bovendien een zekere structuur in de dag aangebracht. Daarnaast werk ik, probeer ik te studeren en ben ik aardig tevreden over hoe de dingen lopen, ook wanneer ze een dag niet lopen zoals ik dat voor ogen heb.
Het voelt alsof de ballon in mijn borst zichzelf steeds verder opblaast
Nu het eerder donker wordt, wordt dat alles in gevaar gebracht. Het voelt alsof de ballon in mijn borst zichzelf steeds verder opblaast. Ik voel me wantrouwig. Alert.
Wanneer je me vraagt uit te leggen waar ik dan precies bang voor ben, kan ik het niet goed onder woorden brengen. Het is denk ik de angst om een bepaald gevoel kwijt te raken.
In het donker voelen de dingen ineens onzeker. Misschien is dat omdat alles in het donker minder goed zichtbaar is. En het onzichtbare wijst een mens op de feiten, zoals dat wat zich afspeelt in het lichaam van mijn vader. Begin dit jaar kregen we te horen dat er slecht weefsel in zijn longen is gevonden. We verkeren al maanden in onzekerheid.
Het donker is helemaal geen plek voor dromers zoals ik. Het is vreemd, maar licht zorgt ervoor dat de dingen tastbaar zijn. Overzichtelijk.
De kleinste van de twee chihuahua’s is inmiddels klaar. Ze gaat me via de achterdeur voor naar de bank, waar ze met natte poten op een van de rondslingerende studieboeken springt. Zodra ik ga zitten, kruipt ze op schoot.
Een klein stinkend lichtpuntje in de schemer.
LAURA MIJNDERS