Met piepende remmen stop ik voor de fietsenstalling op het Zernike. Studiegenoten die ik onderweg inhaal, komen pas een paar minuten later bezweet het lokaal binnen. Oké, ik ben een solofietser geworden. Maar verder is fietsen sinds de komst van de e-bike een hemelse ervaring. Al is die ervaring dan tijdelijk.

Vorige maand zag ik op Nestor de aankondiging van een pilot met elektrische fietsen. Het Green Office, de duurzaamheidsafdeling van de RUG, bood studenten de mogelijkheid om een maand op een e-bike te fietsen. De reden? Groningen Bereikbaar, een project van de gemeente en provincies Groningen en Drenthe om het openbaar vervoer in de stad minder te belasten.

Ik vulde het inschrijfformulier in en ontving een paar dagen later een e-mail: ik was geselecteerd en mocht vier weken op een e-bike fietsen. Mijn dagelijkse ritje naar het Zernike (6,4 kilometer, vanaf mijn huis in Helpman) was genoeg om aan de criteria te voldoen. De pilot is met name bedoeld voor studenten die 6 kilometer bij school vandaan wonen en het OV gebruiken.

Op een vrijdagmiddag haalde ik de e-bike op bij de Arbodienst. Het ding zag er onschuldig uit, alleen de wat lompe vooras en het grijze pakketje onder de bagagedrager verraadden dat we hier met een elektrisch racemonster te maken hadden.

Overal op slot

We kregen duidelijke instructies: de oplader (150 euro) niet overal mee naartoe slepen, maar veilig thuis opbergen, niet vergeten de accu (400 euro) ook op slot te draaien en, bovenal, de fiets overal op slot zetten. Alleen als je het sleuteltje kunt overhandigen, ben je volledig verzekerd. Anders draai je zelf op voor de kosten (1599 euro) van een nieuwe fiets. In Groningen is al één fiets gestolen en in Maastricht, waar de proef eerder liep, werden er maar liefst drie gejat.

En o ja, gun jezelf de tijd om te wennen aan de fiets. Met 25 kilometer per uur ga je flink sneller dan je gewend bent, dus niet Facebooken en Whatsappen onderweg. Op de eerste dag van de pilot in Groningen brak een meisje haar been op twee plaatsen omdat ze te laat doorhad dat de fietser voor haar remde.

Na die instructies begon het grote geluk. Fietsen op een e-bike is als de hemel. Tegenwind? Bestaat niet meer. Overal had ik het ding op de hoogste stand en zodra je dan je voeten beweegt, loeit het motortje in de vooras mee. Na een paar dagen kreeg ik de fiets door en begon ik al in een bocht mijn voeten te bewegen. Het motortje loeide en je schoot de bocht door, haalde groepjes fietsers in, op naar het volgende kruispunt.

Tijdens de dinsdagstorm in april, toen overal treinen strandden en fietsers omvielen, trok het motortje mij door de storm. Nergens hoefde ik af te stappen en zelfs met volle tegenwind haalde ik de bovenkant van het Emmaviaduct. Die dag was wel al na 10 kilometer – in plaats van de beloofde 50 – de accu leeg.

Drie keer checken

Telkens als ik de fiets ergens parkeerde, checkte ik drie keer of ik het sleuteltje goed opgeborgen had. En als ik ’s avonds naar de stad ging liet ik de e-bike thuis. Ik wilde niet het risico lopen dat de fiets gejat zou worden en ik het sleuteltje plotseling niet meer in de binnenzak van mijn jas had zitten.

Na een aantal weken kreeg ik een e-mail met de vraag of ik de fiets wilde kopen. In plaats van de nieuwprijs, hoefde ik nog maar 1199 euro te betalen. Inclusief drie jaar verzekering en garantie. Dat deed ik natuurlijk niet – want waar tover je als student twaalfhonderd euro vandaan? – en dus kwam onvermijdelijk het afscheid.

De e-bike moest terug naar het Green Office. Ik maakte nog een laatste rondje, scheurde door de Oude Kijk in ’t Jatstraat en draaide de fiets behendig de garage van de Arbodienst in. Op de enquête na afloop van de pilot vulde ik in: ‘Ik overweeg ooit een e-bike aan te schaffen.’