Gezeik
Je bent jong en je wilt wat. Dat is wat ze vaak zeggen over het studentenleven. Nu ben ik niet zo veeleisend. De behoefte om mezelf te gaan ontdekken in Zuidoost-Azië heb ik nooit gevoeld en ook de gehele experimenteerfase wat betreft drugs is aan mij voorbijgegaan. Wel droom ik al vanaf het begin van mijn studentenperiode over een huiskat.
Het leek me zo leuk, een kat die gezellig bij je komt zitten als je luistert naar een college of op schoot komt zitten als je ’s avonds een serie kijkt. Een beetje burgerlijkheid in het studentenbestaan.
Toen mijn huisgenoot aankwam met een kat op wie ze een week moest passen, kon ik mijn geluk dan ook niet op. Meer dan een week lang een kat in mijn studentenhuis, wat kon er misgaan?
De eerste dagen waren zoals verwacht: de kat kwam af en toe even langs voor wat aandacht, het huis was een stuk minder stil en ook ik hoefde niet meer alleen naar een college te kijken.
Het hele huis stonk naar kattenurine en ergens lag braaksel
Maar het pakte al snel anders uit. Drie dagen later had de kat op mijn favoriete shirt gelegen, werd ik ’s nachts wakker van een kat die zonder reden in de hal stond te miauwen, stonk het hele huis naar kattenurine en lag ergens in de hal braaksel dat echt niet van een van mijn huisgenoten kon zijn.
Een noeste schoonmaakpoging mocht niet baten. De gang bleef bij binnenkomst zo erg ruiken naar kattenurine dat de schaarse bezoekers van het huis moeten hebben gedacht dat er sinds 1973 niet meer is schoongemaakt.
Daarnaast bleek de verwachting dat de kat ons van ons muizenprobleem zou afhelpen ook ongefundeerd. De muizen zouden puur door de urinelucht vast en zeker hebben overwogen om vrijwillig een ander huis op te zoeken.
Het leek zo leuk, een huiskat. Maar zoals bij wel meer dromen, bleek de realiteit minder rooskleurig. Een typisch gevalletje van ‘niet de lasten, wel de lusten’.
Wellicht toch maar een paar maanden gaan backpacken in Europa, misschien weet ik dan beter wat mijn echte dromen zijn.