Student-columnist Robin Hevinga volgde een ‘cursus geluk’ en kreeg daar al snel spijt van.
Een universiteit wil haar studenten dingen leren, maar onlangs ontdekte ik dat je daar ook in kunt doorslaan. Ik volgde voor het Honours College (nooit aan beginnen) een cursus getiteld ‘Living the Good Life’. Nu zul je je waarschijnlijk afvragen: wat leer je daar dan precies? Goede vraag, geen idee.
De docent (of cursusleider?) begon de les al direct verkeerd. ‘In de komende drie uur ga ik jullie vertellen hoe je het goede leven moet leiden’, zei de man zo zelfverzekerd dat het irriteerde. Sommige klasgenoten rolden meerdere rondjes met hun ogen.
Zijn bewering raakte ook mij op de verkeerde plek. Stellen dat je het recept tot geluk in handen hebt? En dat dan ook nog in drie uur leren aan anderen? Wie denkt deze man wel niet dat hij is? De nieuwe Jezus of zo?
Maar het was niet alleen de cursusleider waar ik me zo aan ergerde. Het hele idee van een ‘cursus geluk’ is waanzinnig en slechts een symptoom van ’s werelds gevaarlijkste ziekte die we maar niet kunnen genezen: het maakbaarheidsidee.
Vroeger ging maakbaarheid vooral over ‘succes’, nu gaat het kennelijk ook al over je eigen geluk
Vroeger ging maakbaarheid vooral over ‘succes’, als in: carrière maken, rijk worden, een Ferrari kopen. Nu gaat het kennelijk ook al over je eigen geluk en dat is nog een stuk problematischer, want wie niet gelukkig is heeft dat dus aan zichzelf te danken – een gedachte om pas echt depressief van te worden.
En wat moet je daaraan doen? Juist, een ‘cursus geluk’ gaan volgen. En ik maar denken dat geluk niet te koop was.
Nu wil ik niet doen alsof ikzelf de nieuwe Jezus ben, maar ik heb in mijn korte leven ook al aardig wat over geluk nagedacht. En als je belooft niet met je ogen te rollen, wil ik best mijn inzichten delen.
Mijn conclusie luidt dat nadenken over geluk totaal zinloos is. Het is net als met kwantummechanica: als je denkt dat je het begrijpt, dan heb je er dus echt helemaal niks van begrepen.
Het menselijk leven speelt zich bijna geheel af in het grijze gebied tussen geluk en ongeluk. Het omarmen van deze middelmatigheid lijkt me dan ook de beste tactiek voor the good life.
Maar waarschijnlijk denk ik er morgen weer anders over, ik heb gelukkig tijd genoeg.
ROBIN HEVINGA