Het Anda Kerkhoven Centre prijst zichzelf de hemel in als een gebouw dat uitmunt in innovatie. Maar het is gewoon een onderwijsgebouw. Het enige verschil is de omvang van het marketingbudget, ziet onze nieuwe student-columnist Pol Stam.
Tijdens de halfjaarlijkse opruimbeurt van mijn kamer afgelopen week vond ik achter mijn bed een boekje dat ik begin dit jaar per ongeluk had meegenomen. Het gaat over het nieuwe gebouw van de medische faculteit, het Anda Kerkhoven Centre. Meer uit verveling dan interesse (en om het opruimen uit te stellen) begon ik te lezen.
Het begint met informatie over de geneeskundestudent en verzetsheldin naar wie het gebouw is vernoemd – een indrukwekkend verhaal – en gaat dan verder over het gebouw zelf. Dan wordt het er helaas niet beter op, dan wordt het een inhoudsloos marketingpraatje.
Wie de lift neemt, zal gemerkt hebben dat die alleen stopt op oneven verdiepingen. Waarom? ‘To encourage stair use’, zo staat in het boekje. De onderwijsruimtes, met hun onaangeklede betonnen muren en bigbrotherachtige ramen waardoor iedereen naar binnen kan kijken, worden aangeprezen als ‘areas that foster collaboration and engagement, empowering learners to drive their own education’.
Trots vertelt het over de fantastische nieuwe technieken en materialen die gebruikt zijn om dit gebouw duurzaam te maken: ‘The Anda Kerkhoven Centre embodies sustainability through the use of natural materials. Wood, concrete, brick and glass elements blend harmoniously, minimizing environmental impact while creating a warm atmosphere’.
Ik nodig iedereen uit om één gebouw te bedenken zonder ‘wood, concrete brick and glass’
Ik nodig iedereen uit om één gebouw te bedenken dat de afgelopen vijfhonderd jaar in Nederland is gebouwd zonder wood, concrete, brick and glass.
En zo gaat het door. Op pagina 11: ‘Designed to reconnect with Groningen’s historic city centre’. Niet iedereen weet dit, maar op de plek waar nu het Anda Kerkhoven Centre staat, lag ooit een weg die een fantastische connection vormde met Groningen’s historic city centre, tot de RUG hem bulldozerde om er een grijze blokkendoos neer te kwakken.
Dit boekje is idioot, maar wat maakt dat uit, het doet toch niemand kwaad? Toch wel. De universiteit heeft mensen betaald om deze malle marketingspraatjes op te schrijven en uit te geven. Maar belangrijker is dat al dit betekenisloze proza over connection and innovation de aandacht afleidt van wat dit gebouw is: gewoon een onderwijsruimte.
Een onderwijsruimte die ondanks alle hype over innovation hetzelfde doet als gebouw 3111 van 70 jaar oud: collegezalen en onderwijsruimtes met tafels, stoelen en digiborden. De innovation zit hem dus vooral in de ongeverfde muren, de betuttelende liften en de omvang van het marketingbudget.
POL STAM