Student-columnist Laura Mijnders begint binnenkort aan haar scriptie en dan is de studie ten einde. Dat vindt ze ergens doodeng.
De afgelopen maanden zijn voorbij gevlogen. Ineens komt het extra hard binnen. Het voelt een beetje alsof iemand een baksteen jouw kant op smijt. Net wanneer je denkt dat het gaat lukken om hem te ontwijken, raakt hij je toch.
Toen mijn oma vroeger zei dat de tijd steeds harder gaat naarmate je ouder wordt, deed ik het af als een van haar vele ouderdomsuitspraken. Ik besefte niet wat ze werkelijk bedoelde; dat het eigenlijk gaat over het accepteren van het feit dat je geen controle hebt over de dingen, hoe hard je het ook probeert.
Vanmiddag ging ik voor het eerst naar de dokter voor een uitstrijkje. Ik was verbaasd toen de uitnodiging voor het bevolkingsonderzoek een paar weken na mijn dertigste verjaardag op de mat viel. Ineens was ik écht dertig.
Zo voelt ook het aan aanbreken van deze periode, vanaf deze week begin ik aan mijn scriptie. De komende maanden zal ik naar een afronding van mijn studie moeten toewerken. Dat voelt beknellend. Een deel van mij wil niet af studeren, bang om te falen in alles wat hierna komt. Wat als het me niet lukt?
Het gaat eigenlijk over het feit dat je geen controle hebt over de dingen
Toen ik vanmiddag dan, na het een jaar uitgesteld te hebben, eindelijk met mijn benen wijd op de tafel van de doktersassistente lag, viel het eigenlijk best mee. Binnen vijf minuten was het gepiept.
Als student heb je nog een excuus om je volwassen leven enigszins uit te stellen en af en toe een onvolwassen keuze te maken. Het naderende einde zou vrolijk moeten stemmen, maar het boezemt mij juist angst in. Het is als voor het eerst fietsen zonder zijwieltjes. Iets in mij roept dat ik die zijwieltjes nog niet kan missen.
Hoewel ik me enigszins had geschaamd, had de assistente, een lieve en tenger gebouwde vrouw, me toevertrouwd dat het afnemen van uitstrijkjes voor haar dagelijkse kost is. Voor haar zijn punani’s de gewoonste zaak van de wereld. Niets bijzonders.
Toen ik weer buiten stond voelde ik me enigszins aangetast, maar ook opgelucht. Angst, tijd, uitstrijkjes, eigenlijk doet het er ook allemaal weinig toe. Vandaag is vandaag. En je zit nooit helemaal alleen op de fiets.
Er zullen altijd zijwieltjes zijn die je helpen om overeind te blijven; vrienden, familie en doktersassistentes.
LAURA MIJNDERS