Waarom leidt een feestje vaak tot een ordinaire zuippartij, zeker nu ‘het’ weer mag? Student-columnist Bauke van der Kooij heeft het nooit begrepen.
Groot feest, want de kroegen en clubs zijn weer open. Na meer dan een jaar niet uitgaan, mogen studenten ‘als koeien in de lentewei’ weer los, wat volgens velen mooie beelden oplevert. Maar over wat ‘mooie beelden’ zijn, kun je twijfelen.
Begrijp me niet verkeerd: een biertje drinken met vrienden is absoluut niet verkeerd, maar bij een groot deel mondt dat ene biertje al snel uit in een half krat, drie cola-beerenburg en twee shotjes Dropshot. Hoe kun je nou een onvergetelijke avond hebben, als je je de dag erna al niks meer kan herinneren wat zich de afgelopen twaalf uur heeft afgespeeld?
Vaak is een feestje pas geslaagd als de ene helft op straat loopt te kotsen, en de andere helft bezig is om te zorgen dat de kotsende mensen niet voorover in hun eigen braaksel vallen. Wat hier de lol van is, is mij een compleet raadsel.
De dag er na is de lol natuurlijk een stuk minder, want met een kater zo groot als een Chinese bergkat kom je ook niet veel verder dan een Netflixserie en de Thuisbezorgdapp. Vaak gaat dit gepaard met de woorden ‘Ik drink nooit meer’, die ironisch genoeg alleen worden uitgesproken door mensen die binnen 72 uur weer kotsend boven een toiletpot hangen.
Met een kater zo groot als een Chinese bergkat kom je niet veel verder dan een Netflixserie
Ik wil het gewoon graag begrijpen: mis ik al jaren een stuk studentencultuur waardoor ik hier niet van kan genieten? Het nadeel is dat je niet in gesprek kunt met deze mensen, want de redenatie komt vaak niet verder dan ‘is gewoon gezellig’ of ‘dan kan je lekker losgaan’.
Het vervelende is dat je vaak te horen krijgt dat als je weinig (of zelfs niet) drinkt, je er net zo goed bij hoort, en je gewoon jezelf kunt zijn – het zou je rol in de groep in de groep niet beïnvloeden.
Het punt is – dat doet het wel. Juist onder adolescenten bepaalt het vertonen van risicogedrag je sociale status in een groep (onderzoek wat nota bene aan de RUG is uitgevoerd). Nu is die sociale status al enorm belangrijk voor studenten die net het ouderlijk huis hebben verlaten, maar voor studenten die bijna anderhalf jaar in een sociaal isolement hebben geleefd, is die bewijsdrang natuurlijk extra groot. Gebukt onder de befaamde fear of missing out is het oppassen dat hele hordes studenten niet over hun eigen grenzen gaan – met alle gevolgen van dien.
Prima dat de mensen die dat willen tot in de late uurtjes doorgaan, maar laten we de cultuur waarin mensen zich gedwongen voelen om mee te doen achterlaten in 2019. Laat ik dan ook maar meteen aftrappen: in plaats van ‘inkakken is bijpakken’, kunnen we voortaan beter spreken van ‘inkakken is bed pakken’.
BAUKE VAN DER KOOIJ