Onderwijsminister Dennis Wiersma kaffert zijn mensen uit en heeft maar liefst negentien communicatiemedewerkers om alle plooien weer glad te strijken. Columnist Gerrit Breeuwsma denkt er het zijne van.
Als iets de laatste tijd aan deflatie onderhevig is geweest, dan wel het fenomeen van de ideale schoonzoon.
Ali B, Marco Borsato, Matthijs van Nieuwkerk en Tom Egbers, allemaal hadden ze een hoog aaibaarheidsgehalte, ze genoten grote populariteit bij hun vrouwelijke publiek (nooit ‘de vrouwtjes’ zeggen) als respectievelijk de knuffelmarokkaan, de gevoelige liedjeszanger en de jongensachtige presentator.
Maar een voor een vielen ze, na een opeenstapeling van klachten van uiteenlopende aard (de een bleek het type met de grijpgrage handjes, de ander meer de bullebak die te pas en te onpas iedereen om zich heen verrot schold en een enkeling wist beide genres virtuoos te combineren), met vervolgens de onvermijdelijke onthulling daarvan, hardhandig van hun voetstuk.
Zo’n onthulling gaat natuurlijk altijd gepaard met morele verontwaardiging, geworteld in de vaste overtuiging dat je zoiets nu eenmaal niet hoort te doen (en in de veronderstelling dat jij zoiets nooit zou doen), maar toch ook wel in het platte gevoel dat je bedrogen bent.
Kennelijk was je er jarenlang met open ogen in getrapt; je was te naïef, te goedgelovig, te gemakzuchtig of te dom om eens achter de façade te kijken. En juist de ontdekking dat je er zelf bent ingestonken, wakkert de morele verontwaardiging extra aan.
En nu is er weer een ideale schoonzoon van zijn voetstuk gevallen, Dennis Wiersma
En nu is er dus weer een ideale schoonzoon van zijn voetstuk gevallen, in de persoon van Dennis Wiersma. De frisse minister van Onderwijs, jongensachtig (daar heb je het weer), energiek en permanent met een open, vriendelijke glimlach, blijkt in werkelijkheid een hork, die zijn medewerkers in de Tweede Kamer en zijn de ambtenaren van zijn ministerie toeschreeuwt en uitkaffert.
Alles lijkt er inmiddels wel over gezegd (ik hobbel weer eens achter de feiten aan). Wiersma heeft er al meerdere keren zijn excuses voor aangeboden en je krijgt sterk de indruk dat iedereen graag weer tot de orde van de dag wil overgaan.
Niettemin blijf ik het merkwaardig vinden dat je als tv-presentator met dit soort gedrag subiet het veld moet ruimen, terwijl je als minister van Onderwijs kennelijk aan mag blijven. Is de maatschappelijke relevantie van een sportprogramma of een talkshow dan zoveel groter dan het ministerie van Onderwijs?
Over het voorbeeldgedrag van de minister is al het nodige gezegd. Voor het basisonderwijs bestaan allerlei programma’s en campagnes om het pestgedrag op het schoolplein tegen te gaan en dat alles wordt nu dus gedragen door een minister die zelf een bully is? Hoe geloofwaardig is dat?
Dat wordt dus gedragen door een minister die zelf een bully is? Hoe geloofwaardig is dat?
Bij alles wat ik er over las, was ik echter nog het meest verbaasd (om niet te zeggen geschokt) over het feit dat hij kon beschikken over negentien communicatiemedewerkers. Negentien! Zoveel discipelen had Jezus niet eens.
Ik kreeg meteen een beeld van de minister die zijn boodschap uitstort over zijn communicatiemedewerkers, waarna zij die in vele talen (Twitter, Instagram, TikTok, Facebook enzovoort) over de onderwijswereld verspreiden (voor de jonge lezertjes: het is Pinksteren, historisch gezien misschien wel het moment waarop het belang van goede communicatie en pr werd ontdekt).
Overal waar de minister zijn gezicht laat zien, draait de publiciteitsmachine op volle toeren en nu begin ik dus te vrezen dat het beeld van die hele lijdensweg waarmee hij werd gelanceerd – van mavo, havo, hbo en universiteit naar het ministerschap – vooral was bedoeld om sympathie op te wekken, om zo de ware aard van Dennis te maskeren.
Dat hij een hork was (en waarschijnlijk nog is), wil ik hem, beterschap belovend, nog wel vergeven, maar nu ik weet dat hij negentien countermedewerkers aan het werk zet om zijn imago te boetseren en op te krikken, valt het me zwaar om hem nog te geloven.
GERRIT BREEUWSMA