We beginnen het nieuwe studiejaar goed met de eclectische smaak van hoogleraar eigentijdse geschiedenis Doeko Bosscher. Deskundige op het gebied van de Nederlandse, Amerikaanse, Canadese en milieugeschiedenis. Hij houdt zich niet alleen op in de wetenschap maar heeft ook volop functies in het maatschappelijke leven. Een veelzijdig man. Met een even veelzijdige en uitgebreide muzieksmaak.

Doeko zingt wel eens een deuntje mee, en ja ook wel eens Sinceritá van Riccardo Cocciante ( zie het Youtube filmpje hieronder) maar gelukkig doet hij dat niet op zijn werk. Daar luistert hij alleen maar naar klassiek. Het liefst naar Brahms of Beethoven. De Bachliefde van sommige mensen snapt hij niet. Bach maakt hem zelfs agressief. ‘Na een uur Bach heb ik meestal zin om een ruit in te gooien.’ Van de muziek van The Beatles en Simon & Garfunkel wordt hij daarentegen weer vrolijk. Net als van de nummers van  Tim Hardin en Phil Collins.

En dan ineens kan zijn muzieksmaak doorslaan naar camp met nummers van ‘bagger Italiaan‘ Eros Ramazotti of de ultieme camp-groep Queen – ‘vanwege de riffs van Brian May’ – en bekent hij zelfs sommige countrynummers goed te vinden. Af en toe was het ook geen bewuste keuze om te luisteren naar ‘slechte’ muziek. ‘Toen mijn kinderen klein waren draaiden we veel muziek van Disneyfilms zoals The Lion King en Tarzan. Dat kan een fatsoenlijk mens niet leuk vinden maar helaas...’

Een aantal van de favorieten van Doeko staan niet op Spotify maar wel op Youtube gelukkig. Net zoals het nummer van RUG collega en thuistroubadour George Welling die we jullie niet willen onthouden!

Waarom heb ik kinderen, George Welling

 

Sincerita, Riccardo Cocciante

 

Julia, John Lennon:

 
Blackbird, Paul Mc Cartney