Soms denk je dat je alles wel hebt gezien en gehoord. Maar dan biecht columnist Gerrit Breeuwsma op dat hij een liefdesliedje van de Bee Gees heeft gezongen in een karaokebar.
Best mogelijk dat u bij alle drukte om u zelf weer op te starten de opening van het academisch jaar hebt gemist, maar mocht u het alsnog willen meemaken, dan is er altijd nog de video. Ik waarschuw vast even: het is een hele zit.
Het duurt ruim twee uur en al was het thema Imagination, mijn verbeelding legde al gauw het loodje. Even veerde ik op toen tegen het einde collegevoorzitter Jouke de Vries – nadat hij eerst aftredend rector Cisca Wijmenga had getypeerd als Barbie – zichzelf identificeerde als Ken.
In de kerk werd er hartelijk om gelachen, ook door Barbie, al meende ik even iets van schrik in haar blik te zien. Maar goed, dat zal vast verbeelding zijn geweest.
Ontboezemingen horen een beetje bij een afscheid. Je dacht dat je iedereen wel kende, maar dan worden bij het vertrek alle reserves aan de kant geschoven en leer je de mens achter zijn imago kennen.
Ik meende iets van schrik in haar blik te zien, maar dat zal vast verbeelding zijn geweest
Op onze afdeling hadden wij onlangs het afscheid van een gewaardeerde collega. Zij had van ons niet weg gehoeven, maar zelf benadrukte ze dat ze al zo lang aan de vakgroep verbonden was geweest dat het nu hoog tijd werd voor iets anders. Tja, dacht ik, ik zit hier nog langer en ik ga toch ook niet weg?
Nou ja, mij willen ze nergens meer hebben.
Deze collega had mij al eens verbaasd met de bekentenis dat ze een fan was van het Songfestival en van karaoke. Ik dacht dat het een grap was, maar ze meende het echt. Nu had iemand van de vakgroep bedacht dat we ter afscheid met haar naar een karaokebar zouden gaan, waar we haar dan zouden verrassen met een uitgelezen selectie van songfestivalliedjes.
Nu mijd ik al jaren het Songfestival, of ik moet een hele sterke aandrang voelen om me eens flink te ergeren. Karaoke ken ik alleen van melancholieke films waarin mannen van zekere leeftijd het proberen aan te leggen met veel te jonge vrouwen, die liever een doorleefd gesprek dan seks willen, maar voor beide zijn ze vaak al te dronken. Vervolgens is er altijd wel iemand die heel vals een lied om zeep helpt.
Treurigheid alom.
Ik ging ‘All kinds of everything’ zingen, voor de collega en stiekem een beetje voor mijn moeder
Ik dook dus ter voorbereiding in het Songfestivalrepertoire. Ik moest ver terug in de tijd en kwam uit bij Dana. Nee, niet die rare internationale, maar de Ierse die in 1970 won met All kinds of everything.
Ineens werd ik teruggeworpen in de tijd en zat ik weer op de bank met mijn moeder, van wie ik mocht opblijven tot de hele uitslag bekend was gemaakt. Ik viel als een blok voor Dana.
Maanden ben ik nog verliefd op haar geweest. Hoe ze ingetogen het toneel opkwam, ging zitten, haar handen in de schoot legde, het haarclipje, maar vooral het spleetje tussen haar tanden. Tja.
Ik wist meteen weer waarom ik destijds zo verliefd was. Graag had ik mijn moeder even gebeld, maar waar zij is, wordt niet opgenomen. Ik ging All kinds of everything zingen, voor de collega en stiekem een beetje voor mijn moeder.
In de karaokebar werd mijn voornemen al snel doorkruist: Dana stond niet in hun liedjesbestand (ja, die rare internationale wel). Onder druk koos ik toen maar voor How deep is your love van de Bee Gees.
Ik heb daar een heel verdienstelijke uitvoering van gegeven; vind ik zelf tenminste, maar ik ben wel vaker mijn grootste fan.
Toen ik enigszins besmuikt het podium afstapte, riep een collega: ‘Goed gedaan Gerri Gibb!’
Gerri Gibb. Zeg nou eerlijk, had u dat achter mij gezocht?
GERRIT BREEUWSMA