Ik slaap weer in mijn eigen bed en hoef niet langer mijn voeten en handen te gebruiken om iets uit te leggen. Maar om na drieënhalve week het Nederlandse leven op te pakken, valt me zwaar. Dankzij de jetlag val ik op willekeurige tijdstippen in slaap en dankzij de afwisseling tussen airconditioning, zomer- en wintertemperaturen heb ik een kriebel in mijn keel die weleens een beginnende keelontsteking zou kunnen zijn.

Met weemoed denk ik terug aan de uren durende lunches op het terras bij 30 ºC graden, de grappen en conversaties over de radio op de pampa en het schitterende uitzicht vanaf AERA op de besneeuwde toppen van het Andesgebergte.

De kleine drie weken dat we bezig zijn geweest in Argentinië zijn omgevlogen. Lange dagen en hard werken hebben ervoor gezorgd dat alle honderd stations binnen vier weken in het veld stonden.

Uiteraard ging niet alles in een keer goed: regelmatig moest er dan ook iemand de pampa op om een antenne-arm te vervangen, een station te rebooten of kijken of de juiste QR-codes op de onderdelen geplakt waren. Het zijn tijdrovende en minder leuke klusjes om te doen, maar het was altijd beter dan schroeven tellen. Dat was namelijk een van de weinige klussen die nog gedaan moesten worden tegen de tijd dat ik uit Argentinië vertrok.

Ondanks de lange dagen van tien tot twaalf uur, de temperatuurextremen van rond het vriespunt in de ochtend naar tropische temperaturen in de middag en bijna honderd uur die je kwijt bent aan reistijd, had ik het voor geen goud willen missen.

Op de pampa in Argentinië staat nu een wetenschappelijke opstelling, die ik heb helpen bouwen. De data die deze opstelling gaat opleveren, zijn mede mogelijk gemaakt door mij. En daar ben ik toch een beetje trots op…