Schaamte
Ik schaam me een beetje. Pas nu de stad me minder te bieden heeft, trek ik het Ommeland in. Ik heb skeelers gekocht en de wielrenfiets van mijn zus geleend. Rollend ontdek ik de Groningse omgeving.
Ik schaam me niet alleen omdat ik nu pas de omgeving zie, maar ook doordat ik de quarantaine tot nu niet alleen maar naar vind. Bauke van der Kooij schreef in een open brief naar de Volkskrant over coronaschaamte, in de trant van dat je je schaamt als je corona krijgt.
Dat het je eigen schuld is omdat je niet voorzichtig genoeg geweest bent. Dat snap ik helemaal. Maar ik voel nog een ander soort coronaschaamte: schamen dat je soms een beetje van de situatie geniet.
Toch kan ik het niet laten, ik geniet. Vol verbazing. Verbaasd om hoe snel je de stad uit bent bijvoorbeeld. Zelfs stuntelend skeelerend. En je vindt dan geen lelijke buitenwijken, integendeel.
Je vindt weilanden, paarden, schapen, ruimte en huizen om bij weg te dromen. Je ziet imposante wierden, die de dappere en nuchtere mentaliteit van de Grunneger zo goed symboliseren. Het water komt! Vluchten? Niks daarvan. Kop d’r veur en je huis verhogen.
Als iemand waarvan ik houd corona had, zou ik wel anders piepen. Maar die ken ik niet
Skeeleren doe ik met een van mijn beste vriendinnen, met anderhalve meter afstand tussen ons. En wielrennen doe ik met m’n vriendje. Soms ook met afstand, want hij fietst harder dan ik.
Het heeft iets romantisch, zo’n banaantje eten met uitzicht op water, weilanden en een molen. Plakkerig haar onder onze fietshelmen. ‘Hebben jullie het niet koud?’ roept een voorbijgaande vrouw vrolijk. Wij roepen lachend terug dat we ons inderdaad beter hadden moeten kleden.
Maar als ik naar het nieuws kijk, schaam ik me. Terecht misschien: het is geen coronavakantie. Als iemand waarvan ik houd corona had, zou ik wel anders piepen. Maar die ken ik niet. En dan is het soms zo makkelijk om je op vakantie te wanen als je de zon ziet schijnen over de prachtige, lege omgeving van Groningen.
En met chagrijnig thuiszitten help je ook niemand. Dus misschien is genieten gebukt onder coronaschaamte wel het beste wat we nu kunnen doen.