Cohort
That’s one small step for mankind, maar voor mij is het wel een dingetje: ik ben gevaccineerd. ‘Goh, vaccinerend Breeuwsma’, hoor ik u zeggen, ‘kun je er iets meer over vertellen?’ Jazeker wel.
Ik wist natuurlijk dat die dag eens zou gaan komen (Koningsdag, en niet op 30 april, ik zal er niet meer aan wennen), maar had er geen rekening mee gehouden dat ik zo snel al aan de beurt zou zijn.
Het begon ermee dat ik plotseling van mensen in mijn omgeving (een kennis, een zwager, mijn broer nota bene) hoorde dat ze een oproep hadden gekregen (lucky bastards, dacht ik). Pas toen mijn vrouw thuis kwam melden dat al haar zestigpluscollega’s binnenkort gevaccineerd worden, begon het me te dagen. Ik ben aan de beurt.
Zestig plus. Als iets me het afgelopen jaar duidelijk is geworden, dan wel dat die groep bestaat. En erger nog, dat ik daar bij hoor. De toon waarmee er over hen wordt gesproken, stelt me niet altijd gerust. Nog niet helemaal afgeschreven, maar zonder perspectief; meer gedoogd dan gewaardeerd. Daar komt het op neer.
Ik begreep dan ook best dat deze groep het verguisde vaccin van AstraZeneca mocht opmaken. Daar had ik ook geen moeite mee. Ik ben sowieso wel van het opmaken. Restjes en kliekjes? Gooi maar in de pan. Over de datum? Door de grootgrutter bedachte flauwekul.
Voordat er bij ons iets in de groene kliko gaat, heb ik het laatste beetje voedzaamheid er uit gepeurd. Ik durf nu ook wel te bekennen dat ik het hele jaar met een mondkapje ben doorgekomen (ik ben wel elke vrijdagavond braaf in bad geweest hoor).
Zuinig? Nee, duurzaam. Het is een schandaal dat ik nog niet gesubsidieerd word.
Maar ik dwaal af.
Ik mocht het verguisde vaccin van AstraZeneca opmaken. Ik ben sowieso wel van het opmaken
Na een paar dagen vond ik dan ook mijn oproep bij de post. Ik werd om 11.22 uur in de sportzaal van H. verwacht voor een prik, met oproepkaart en identiteitsbewijs. Het leken wel verkiezingen. Alleen de ingevulde gezondheidsverklaring herinnerde me er aan dat het hier om een medische kwestie ging.
Het was prachtig weer en ik besloot de zeven kilometer tussen huis en dorp per fiets af te leggen. Er stond een stevig windje, maar daar draait deze zestigplusser zijn hand niet voor om. Veel te vroeg was ik dan ook ter stede en trof daar tot mijn schrik een lange rij wachtenden voor de sportzaal. Nadat ik mijn fiets had geparkeerd, hoorde ik dat de wachtenden van 11.10 uur zich mochten opmaken voor hun prik.
Ik had dus alle tijd om eens rustig om me heen te kijken en realiseerde me plotseling dat ik tussen een exclusieve groep van leeftijdgenoten stond. Het wat abstracte begrip ‘cohort’ werd ineens concreet.
Ik wil u wel eerlijk vertellen: daar werd ik niet vrolijk van. Wat een kleurloos zooitje waren wij zo bij elkaar: de kleren, de kapsels, de zouteloze gesprekken, de hele uitstraling. Je kunt je niet voorstellen dat als er een mooie meid aan ons voorbij zou fietsen, dat zo’n meisje ook maar een seconde zou denken: misschien dat mijn toekomstige bruidegom daar tussen staat.
Ergens is het dan gedaan met je leven.
De prik stelde niets voor. Ik moest vervolgens nog een kwartier wachten voor ik weg mocht. Ik ben na tien minuten al vertrokken (altijd je opstandigheid demonstreren).
Thuis zei mijn vrouw: ‘Goh, nu ben jij als eerste van ons gevaccineerd. Ik ben best wel een beetje jaloers op je’.
Tja, jaloers, dacht ik, maar jij hebt onze rij niet gezien.
Over twaalf weken moet ik voor de tweede prik. Ik zie er nu al tegenop.