En voor de verandering ging het eens niet om het gevaar van een billenknijper of om de melding van een eventuele poging tot beroving, omdat iemand het gevoel had gehad op straat achtervolgd te worden. Dat laatste ging overigens gepaard met het advies toch alsjeblieft niet alleen over straat te lopen en zoveel mogelijk gebruik te maken van de shuttlebussen tussen de verschillende universiteitslocaties. Bij dit soort waarschuwingen zou je bijna denken dat je in Mexico City zit en niet in het gemoedelijke Cambridge.

Deze keer kon ik de noodzaak van de alerts echter niet ontkennen. Het onderwerp: bommelding op Harvard. Anoniem en onbevestigd, maar toch. Vier gebouwen werden ontruimd, Harvard Yard tot nader order gesloten. Met de gebeurtenissen van Parijs nog vers op het netvlies werd het zekere voor het onzekere genomen. De politie grendelde alles af, zwaar beveiligde en bewapende ontruimingseenheden begonnen de betroffen gebouwen door te kammen. Het leek al bijna een vertrouwd tafereel, zo vaak zijn dit soort beelden in het nieuws geweest, om nog maar te zwijgen van alle actiefilms waarin SWAT-teams de boel systematisch onder handen nemen. En toch, als het bij jou om de hoek gebeurt, als een plek waar je net hebt gelopen ineens onveilig wordt verklaard, heeft dat een andere impact. Alsof het ineens werkelijkheid wordt.

‘Boston Marathon bombing’

Ik had hetzelfde gevoel toen ik deze zomer over de veroordeling las van Dzhokhar Tsarnaev, de overlevende dader van de ‘Boston Marathon bombing’ in 2013. De details van wat er toen gebeurde hadden ook uitgebreid in de Nederlandse kranten gestaan, maar nu wist ik ineens dat het ‘mijn’ supermarkt hier twee straten verderop was, waar hij twintig minuten na de explosie nog rustig een pak melk had gekocht.

Ik heb al een paar keer door de wijk gefietst waar hij zich tijdens de klopjacht in een boot verscholen hield. Ook al is het alweer tweeënhalf jaar geleden en was ik hier toen helemaal niet, het geeft de gebeurtenissen achteraf een tastbare dimensie. Dit gevoel komt misschien een klein beetje in de buurt bij hoe onwerkelijk en tegelijkertijd bijna hyperrealistisch het moet aanvoelen als er echt een aanslag in je eigen buurt wordt gepleegd.

Geen tentamens

De afhandeling van de bommelding op Harvard gebeurde desondanks bijna routineus. Elke stap gevolgd door een e-mailupdate. Gelukkig werd er niets gevonden. Of de dreiging ook daadwerkelijk met de terreur in Parijs te maken had, moet nog maar blijken. Het zou zomaar kunnen dat de autoriteiten op Harvard het niet eens zover van huis hoeven te zoeken. Twee jaar geleden gebeurde namelijk nagenoeg hetzelfde. Bommelding, ontruimen, loos alarm. Dezelfde gebouwen, dezelfde tijd van het jaar. Er bleek geen terrorist achter de dreiging te zitten, maar een student die was bezweken onder zijn eigen ambities en de prestatiedruk van de universiteit. Toen de tentamens naderden, zag hij geen andere uitweg dan een dreigmail. Op een ontruimde universiteit kun je immers geen tentamens afnemen.

Het zou de serieuze, maar alles behalve paniekerige reactie van de Harvard-officials kunnen verklaren. Weliswaar durfden ze het niet aan om de bommelding te negeren, maar docenten werden al snel opgeroepen om hun colleges te hervatten en dezelfde avond nam de Harvard Business School zoals gepland tentamens af. De universiteitskrant wist te berichten dat onder studenten vooral een gevoel heerste van ‘alwéér?’, gevolgd door een diep vermoeide zucht. Nu maar hopen dat ze gelijk krijgen. Ik heb toch liever een overspannen en wanhopige student dan een strijder in de naam van welke godsdienst dan ook.