Wat gereedschap, techniek en bouwen betreft is mijn lijst met overwinningen kort. Ik ben er zelfs nog nooit in geslaagd om mijn fietsband te plakken. Uren heb ik buiten staan prutsen met een emmer water, plaksel en een bandenoplichters, maar dat kleine gaatje wilde maar niet dicht.

Ik heb geaccepteerd dat ik onhandig ben, en breng tegenwoordig dan ook mijn fiets met lekke band zonder gewetensbezwaren naar de fietsenmaker. Mijn familie is bekend met mijn twee linkerhanden. Toen ik mijn vader vertelde dat ik naar Argentinië ging om radio stations te bouwen, vroeg hij of ik me daar had aangemeld voor de kookploeg. Maar ik was vastbesloten om mijn steentje bij te dragen, hoe dan ook.

En zo stond ik op mijn eerste werkdag in Argentinië in een enorme hal, met een grote stalen bak voor mijn neus waar ik zelf in zou kunnen liggen. Of ik de elf benodigde snoertjes op de drie elektronische apparaten in de doos wilde aansluiten. Ik wilde nog vragen of ze ander werk hadden, dat ik hier echt niet goed in was, maar mijn protest werd in de kiem gesmoord door mijn collega’s. Met de handleiding voor het in elkaar zetten van een radiostation, gebaseerd op het IKEA principe, kon zelfs ik niets verkeerd doen.

Samen met mijn collega, die vorige week het inrichten van de dozen voor zijn rekening nam, heb ik de eerste doos ingericht met alle snoertjes, ductape, apparatuur en piepschuim. En toen mocht ik het alleen doen. Het zweet gutste mijn schoenen in terwijl ik voor de drie meter hoge stellingkast indook om de juiste ingredienten bij elkaar te zoeken.

Maar na een uur van letterlijk bloed, zweet en bijna-tranen had ik mijn eerste doos af. AERA station 67 is het eerste, door mij in elkaar gezette station. Inmiddels staat het in de pampa’s en is het klaar om data  te verzamelen. En daar ben ik toch een beetje trots op. En de handleiding, die heb ik tot nu toe niet nodig gehad.