Slechts twee weken gunde ik mezelf. Even bijtanken, de benodigde dosis vitamine D binnenhalen en – niet dat er ruimte voor was in de planning – even ontsnappen aan mijn allesoverheersende proefschrift.

We moesten even uit elkaar. Maar om niet verder achterop schema te raken, moest er nog wel het één en ander ingeleverd worden bij mijn begeleiders. Zodat ze iets te doen hadden, terwijl ik in de zon lag, zeg maar.

Dus toen mijn begeleider en ik tegelijkertijd vanaf Schiphol vertrokken – hij naar een conferentie en ik op vakantie – noemde hij dat een gelukkig toeval. Kon ik wat langer aan mijn hoofdstuk werken en hem dat op Schiphol geven. Direct begon ik na te denken: wat was een goed herkenningspunt op Schiphol, hoe laat ging mijn vliegtuig ook al weer, wanneer moet ik dan mijn koffer inpakken?

Reality check. Ik zocht een manier om mijn begeleider op Schiphol een hoofdstuk van mijn proefschrift te geven, twee uur voordat ik op vakantie ging. Mijn proefschrift had mijn leven overgenomen. Ik deed het niet, die afspraak op Schiphol. Ik genoot slechts van mijn vakantie, twee heerlijke lange weken.

Nu zijn mijn proefschrift en ik alweer twee maanden onafscheidelijk. Maar niet langer alleen. Het nieuwe collegejaar is overal om me heen aanwezig. Ook in de UB, die voor mijn vakantie nog eenzaam was.

‘Dit jaar wordt fok-king druk. Ik ga echt tering hard werken, ik ga al mijn punten halen. En die van vorig jaar ook!’ De jongen neemt een trek van zijn sigaret terwijl hij opgefokt voor de ingang van de UB heen en weer loopt. ‘Ik zeg het je, dit jaar wordt mijn jaar, jonguh!’

De vastberadenheid van ouderejaars – kenmerkend voor september – hangt weer in de lucht. Ze zien het begin van het collegejaar als een nieuwe kans: om meer punten binnen te halen, op tijd te beginnen met het schrijven van de scriptie en de inhaalslag te maken van wat ze vorig jaar hebben laten liggen. Vol goede moed, bruinverbrand en uitgerust na een zeven weken durende vakantie, heffen zij hun bierglas bij de opening van het academisch jaar. Nieuw jaar, nieuwe kansen.

Ik ben stikjaloers.

Want ik heb geen jaar meer: ik heb nog maar een maand. En die ga ik niet eens vol goede moed, bruinverbrand en uitgerust in.