Na twee dagen acclimatiseren en de kennismaking met mijn Nederlandse en Franse huisgenoten was het tijd om de East River over te steken en Brooklyn tijdelijk in te ruilen voor Manhattan. Voor de eerste bijeenkomst moest ik ergens in de Upper West Side zijn, en na een korte maar grondige studie van de metrokaart ben ik bij de Q-lijn opgestapt, die mij in een denderende vaart de Manhattan Bridge over bracht.

Daar stapte ik uit op Time Square 42nd Street, van waaruit ik nog een stukje moest lopen (inderdaad, over Times Square, het leven kan mooi zijn) om bij het Hunter gebouw te komen. Na wat detectiepoortjes en een aantal trappen stapte ik een wit lokaal binnen, waar een groepje jonge mensen zat te kletsen; mijn kunstcollegae voor het komende semester.

Ik voelde mij redelijk geslaagd in mijn poging in een wildvreemde stad op tijd te komen, want vrijwel meteen na mij kwamen er een dame en twee heren binnenlopen, waarvan de eerste werd voorgesteld als mijn tutor.

Na wat huishoudelijke mededelingen en de toebedeling van de ateliers werd duidelijk dat voor volgende week een beamer nodig was, aangezien van iedere student een introducerende presentatie over recent werk en proces werd verwacht. Mijn tutor vroeg welke twee personen de beamer wilden regelen, waarop ik na een stilte opperde dat wellicht één persoon voldoende was.

Hierop wierp ze mij een onthutste blik toe en zei ze ‘Bless you child, then that one person gets sick, or worse, forgets the whole thing and then we will all have to wait’. Aha, op die fiets, dacht ik bij mezelf. Ik had kunnen weten dat in New York men liever het zekere voor het onzekere neemt. Dus dat zei ik ook: ‘Ah, on that bike’.