RUG-student Natalie Voo weet alles van eten: ze komt uit de culinaire meltingpot Maleisië en is ook nog eens de dochter van een restaurateur. Om de week recenseerde ze de studentvriendelijke horeca van Groningen. Voor deze laatste aflevering bezocht ze La Cafeteria.

Voor mijn laatste recensie voor UKrant heb ik een tijdje zitten dubben: waar zou ik naartoe gaan? Een chique plek met witte tafelkleden en kaarsen op tafel, als groots afscheid?

Maar hoeveel opties ik ook afwoog, een stemmetje in mijn hoofd bleef maar fluisteren: La Cafeteria. Ik had het advies gekregen om niet wéér een Aziatisch tentje uit te kiezen, maar ik kon het idee niet van me afschudden. Ik wilde naar een zaak gaan die studenten kunnen betalen; een échte plek. 

Thuis

Mijn moeder vroeg me ooit: ‘Zou je de rest van je leven Japans kunnen eten?’ Het is absoluut mijn favoriete keuken (tot verdriet van mijn opa, die tegen alles is wat Japans is omdat zijn vader tijdens de Tweede Wereldoorlog door de Japanners gemarteld is), wist ik dat ik dat niet zou kunnen.

Japans eten, hoe geweldig ook, is niet wat mijn moeder me voerde als ik ziek was. Het is niet het geïmproviseerde maal dat mijn vader maakte als we allemaal tot laat op waren. En het is niet het middelpunt van onze heiligste dag: Chinees Nieuwjaar. Daardoor realiseerde ik me hoezeer de smaken van de Kantonese keuken bij me horen. Het is niet gewoon eten, het zijn herinneringen, het zijn medicijnen, het is thuis. 

Mijn vader is chef-kok en baat al restaurants uit zo lang als ik leef. Ik ben opgegroeid te midden van eten, maar ook van de onzichtbare kosten daarvan. Die stomende borden wonton-noedels? Die bekostigden ons leven.

Mijn ouders werkten elke dag van 9 uur ’s ochtends tot middernacht zodat ik een beter leven zou hebben dan zij. Mijn vader grapte vaak: ‘Weet je wel hoeveel borden noedels ik moet verkopen om jouw collegegeld te betalen?’ Ik heb het uitgerekend: alleen al voor mijn master dit jaar zijn het 6849 borden.

Kleipotrijst

Dus toen ik hoorde over La Cafeteria, een snackbar gerund door Chinezen waar ze ook kleipotrijst serveren, was mijn interesse wel gewekt. Kleipotrijst is zo’n specifiek Kantonees gerecht, dat ik vermoedde dat dit wel de real deal moest zijn. En dat was ook zo! Daar ben ik enorm blij om, want stel je voor dat mijn laatste recensie negatief zou zijn? 

We bestelden de kleipotrijst met Chinese worst en de crispy noodles met spareribs in zwartebonensaus. Kleipotrijst draait om contrasten: in het midden zachte, luchtige rijst en aan de randen een goudgele, knapperige korst.

Dat meng je allemaal door elkaar en dan wordt het een symfonie van texturen: rokerig, knapperig, zacht, vol van smaak. De worst was hartig en een beetje zoet, de varkensbuik lekker vettig en smaakvol, het soja-ei precies zout genoeg en de paksoi knapperig en fris. Geen enkele versie is beter dan die van mijn moeder, maar deze kwam genoeg in de buurt om dezelfde emoties op te roepen. 

De crispy noodles waren geweldig: precies knapperig genoeg om tegenwicht te bieden tegen de sterke, hartige smaak van de gefermenteerde zwarte bonen, en de ribbetjes waren heerlijk mals (tip van de expert: doe er wat van hun zelfgemaakte chilisaus bij, daar krijg je geen spijt van). De porties zijn gigantisch, van de noedels kun je makkelijk met twee man eten. We hebben de kliekjes mee naar huis genomen, voldaan en tevreden.

Ze hadden ook blikjes kruidenthee van JDB – als je Chinees bent, ben je daar waarschijnlijk mee opgegroeid. Het is aards en zoet, een slokje nostalgie, en ik raad het van harte aan als je het nog nooit gehad hebt.

Verbinder

De inrichting was die van een klassieke Nederlandse snackbar: plastic stoeltjes, frituurlucht – niet echt een gezellige sfeer voor een avondje bijkletsen, maar dat maakt niet uit. Je kunt altijd telefonisch bestellen en dan afhalen. Het stel dat de zaak runt is warm, vriendelijk en ik had een enorm leuk gesprekje met ze.  

We zaten daar ongeveer anderhalf uur en we zagen iedereen voorbij komen: van internationale studenten die de smaken van thuis wilden proeven tot een oudere Nederlandse mevrouw die voor patat en bitterballen kwam. Dat deed me beseffen dat eten een van de beste verbinders is. Met eten geef je de geschiedenis door, het overleeft oorlogen en migratie – er zijn zoveel gerechten ontstaan doordat schaarste dwong tot creativiteit. Eten past zich aan, het evolueert, maar het houdt zich altijd vast aan iets essentieels. 

Mijn mooiste herinneringen zijn altijd ontstaan bij een gedeelde maaltijd, dus eten heeft voor mij nooit alleen om een volle buik gedraaid. Het draait om zorg, cultuur, verbinding, herinneringen, en is letterlijk de reden dat ik een bachelor en master heb kunnen doen aan een top-100-universiteit, ook al hebben mijn eigen ouders nooit de middelbare school afgemaakt. Dat heb ik te danken aan duizenden kommen noedels.   

Verantwoordelijkheid

Ik wil iedereen bedanken die Aan tafel met Natalie gevolgd heeft. De afgelopen twee jaar bij UKrant waren geweldig. Ik heb veel gegeten en nog meer lieve mensen ontmoet.

Ik heb geworsteld met de verantwoordelijkheid die zo’n groot platform met zich meebrengt en de invloed die mijn woorden zouden kunnen hebben op echte mensen, echte bedrijven, echte broodwinningen. Ik heb altijd geprobeerd om oprecht, maar aardig te zijn. Kritisch, maar eerlijk. En bovenal gepassioneerd over goed eten – hopelijk heb jij er ook iets van geleerd.    

Dus als afscheidskado heb ik een gids geschreven: mijn persoonlijke lijst van de beste plekken om te eten in Groningen, van kraampjes tot budgetrestaurants en chiquere plekken. Na vijf jaar hier durf ik te zeggen dat ik zo’n 90 procent van de restaurants in Groningen bezocht heb, en ik hoop dat mijn favorieten ook jouw favorieten worden!

Vergeet niet om altijd goed te eten, om je door nieuwsgierigheid te laten leiden, en onderschat nooit de kracht van een goede kom noedels.

Engels