Goud voor Groot
‘Dit is een happy ending’
Door Eoin Gallagher
By Eoin Gallagher
Eoin Gallagher
‘Ik ben zo blij, dit zijn echt bizarre dagen geweest’, zegt Caroline Groot.
De 26-jarige student strafrecht pakte vorige week de eerste gouden medaille van de Paralympics in Parijs en brak tegelijk ook nog eens het wereldrecord op de 500 meter tijdrit bij het baanwielrennen.
De dag na haar winst was een gekkenhuis met interviews, tv-optredens en een exclusieve rondleiding op de Eiffeltoren. Even stilstaan bij de topprestatie die ze had geleverd kwam er niet van: ze had drie uur slaap gehad en geen tijd om iets anders te eten dan een paar koekjes.
Mislukte operatie
Groot droomde er als meisje al van om naar de Spelen te gaan, met een heel andere sport: ze was een veelbelovend schaatser. Maar toen ze 16 was, ging die droom in rook op. Door een mislukte operatie liep ze blijvende zenuwschade op aan haar rechterbeen.
Na twee jaar revalideren kreeg ze te horen dat ze nooit meer op hetzelfde niveau zou kunnen schaatsen, maar ze vond een nieuw doel: ze probeerde Paralympisch baanwielrennen en was meteen verkocht.
Ik wilde bij de Winterspelen zijn en nu ben ik bij de Zomerspelen
‘Mijn hele leven stond in het teken van schaatsen, omdat ik bij de Winterspelen wilde zijn. En nu ben ik bij de Zomerspelen, dus dat is uiteindelijk een happy ending’, zegt ze.
Dit was niet haar eerste Paralympische medaille: in Tokio in 2021 won ze brons. Ze overwoog daarna om te stoppen, maar was teleurgesteld dat ze geen gouden plak had. En omdat de volgende Spelen al over drie jaar waren, besloot ze door te gaan. De afgelopen jaren combineerde ze haar studie dus met een zwaar trainingsschema. Ze wist haar bachelor af te ronden en begon aan een master.
Zelfstudie
Met vijf trainingen per week in Arnhem en Apeldoorn was een normaal studentenleven uitgesloten. Uitgaan, op zichzelf wonen, colleges bijwonen: het was allemaal geen optie. Ze bleef thuis bij haar ouders in Doetinchem en kwam alleen naar Groningen om tentamens te doen. ‘Het is niet de beste combinatie’, zegt ze. ‘Ik doe alles thuis, dus het is een soort zelfstudie.’
De balans vinden tussen studie en sport was aanvankelijk lastig. Toen ze zich aan het voorbereiden was op Tokio, was ze pas 22 en bezig met haar bachelor. ‘In het begin dacht ik als ik op de fiets zat: oh nee, ik moet studeren. En als ik studeerde, dacht ik: oh nee, ik moet trainen.’
Ik vind het fijn dat ik niet de hele dag met mijn hoofd bij het fietsen ben
Maar in de aanloop naar Parijs lukte dat haar beter. ‘Ik ben nu ouder, dus alles is makkelijker. Het is niet allemaal nieuw meer’, legt ze uit. Nu voelt studeren zelfs als een soort uitstapje, een kans om de topsport even achter zich te laten. ‘Ik vind het fijn dat ik niet de hele dag met mijn hoofd bij het fietsen ben.’
Het helpt dat ze het leuk vindt om over het recht te leren, en dat ze ernaar uitkijkt om strafrechtadvocaat te worden. ‘Het voelt alsof ik met mijn toekomst bezig ben.’
Kwalificatie
Toch blijft het lastig om een drukke studie te combineren met trainen en de wereld rondreizen voor wedstrijden. De wereldkampioenschappen lijken altijd samen te vallen met tentamens. ‘Het is echt elke keer slechte timing.’
Het WK in Rio de Janeiro vorig jaar, waar ze goud won, was bijvoorbeeld een week voor de tentamenweek. Doordat ze druk was met de voorbereiding voor de wedstrijd, had ze weinig tijd om te blokken. Ze kwam terug uit Brazilië met een medaille, maar ook met een jetlag en nog veel werk voor de boeg.
En ze kan zo’n wedstrijd niet zomaar even overslaan als het haar niet uitkomt: er mogen maar drie Nederlandse baanwielrensters naar de Paralympics en om je daarvoor te kwalificeren moet je kampioenschappen winnen. Haar gouden plak in Brazilië was een stap in die richting, maar pas afgelopen juli hoorde ze definitief dat ze mocht gaan.
Media-aandacht
Hoewel Parijs dus niet haar eerste Paralympische Spelen waren, voelde het wel zo, zegt ze. ‘De Spelen in Tokio waren een beetje gek vanwege corona en de lege stadions, dus dat voelde niet echt als de echte Paralympics.’
Als topsporter denk je in periodes van vier jaar
Deze keer was de sfeer in het Paralympisch Dorp veel beter. ‘Het was heel speciaal dat er naast mijn teamgenoten zoveel familieleden en vrienden waren.’
Ze kon uiteindelijk alleen niet veel tijd met hen doorbrengen: toen ze die eerste gouden medaille van de Spelen won, stond ze opeens in de spotlights. ‘Ik heb gebeld met de BBC en met zes of zeven andere internationale media’, blikt ze terug.
Zoveel media-aandacht zou ze niet iedere dag willen hebben, zegt ze, ‘maar het was een goede medaille om te winnen’. Het gaf haar de kans om de Spelen te promoten in landen over de hele wereld. ‘We moeten blij zijn met alle aandacht voor de Paralympics.’
Volgende stap
Groot heeft genoten van dit leven en heeft veel over zichzelf geleerd sinds ze zeven jaar geleden aan competities ging meedoen, zegt ze. Maar het wielrennen neemt zoveel tijd in beslag dat het soms voelt alsof haar leven stilstaat, en inmiddels wil ze graag verder. Ze stopt met wielrennen, heeft ze besloten.
‘Ik wil advocaat worden en als topsporter denk je in periodes van vier jaar, van Spelen tot Spelen. Ik ga niet nog eens vier jaar door om naar L.A. te kunnen’, zegt ze. ‘Ik ga het missen, maar ik ben ook heel blij dat het nu voorbij is en dat ik eindelijk al die andere dingen in het leven kan doen.’
En daar laat ze geen gras over groeien. De dag nadat ze terugkomt in Nederland, nog geen week na haar gouden plak, begint ze met een stage bij een advocatenkantoor in Amsterdam. ‘Ik kijk er enorm naar uit. Nu heb ik tijd om daarover na te denken, in plaats van over al dat wielrengedoe’, lacht ze.
Ze is blij dat ze op haar hoogtepunt stopt, als Paralympisch kampioen en wereldrecordhouder. ‘Dit waren mijn laatste Spelen en ik heb mijn best gedaan.’