‘Wanneer heb je voor het laatst gehuild?’, vroeg mijn loopbaanbegeleider tijdens ons laatste gesprek. Ik kon het me niet heugen.
Het zal ergens in 2011 geweest zijn, tijdens mijn laatste verkering. Sinds ik relaties tijdelijk heb afgezworen, valt er gewoon niet zo veel meer te janken. De jaarlijkse traditie van de knetterdronken ruzie om niks met mijn beste vriendin is gelukkig ook niet meer. Gelukkig maar; in beschonken toestand in je telefoon huilend door de Peperstraat rennen is een min einde van je stapavond.
Het is een terugkerend tafereel, elke zaterdagnacht: jonge meisjes die zonder jas het centrum uitbenen, achter hun hysterische vriendin aan. Dronken vrouwen in groepjes, brrr. Ik pas ervoor.
Vloeit er dan toch oogvocht, dan dient dat wel een beetje constructief te zijn. Idealiter zorgen tranen ervoor dat de ander of jijzelf schrikt van de emotie, zodat er snel iets gedaan wordt aan je belabberde situatie. Anders is het enige resultaat verspilde tijd en droge ogen voor de rest van de dag. Is mijn idee.
Mijn loopbaanbegeleider zou stiekem toch graag zien dat ik me eens helemaal laat gaan. Toevallig was het vrijdag dan eindelijk zo ver.
De combinatie van drie uur slaap, gierende rugpijn en een schreeuwende moeder in een auto bleek een winnend recept voor een goede janksessie. Geheel constructief vond ik het niet. De winkel en het gemeentehuis waar we naar op weg waren, waren al dicht toen ik mezelf weer in het gareel had. M’n moeder deed het voorval af als een miscommunicatie, terwijl ik meer zat te denken aan relatietherapie.
Nu ja, ik heb het in ieder geval geprobeerd. Maar de komende jaren hou ik de tranen gewoon lekker binnen.
Laura Louwes studeert English language and culture
Foto Reyer Boxem