Wederom sorry. Deze column is te laat. De exacte reden zou ik niet kunnen geven. Je zou het een samenloop van omstandigheden kunnen noemen. Waarbij die omstandigheden ongeveer begonnen bij de halte van de shuttlebus naar Londen Stansted waar ik gistermiddag een half uur te laat aankwam- immer columnloos en zestien uur voor de deadline.
Vervolgens werden die omstandigheden danig penibeler toen die bus anderhalf uur te laat vertrok. Op het vliegveld verloor ik de laatste speling, ergens tussen de detectiepoortjes die mijn piercings ontdekten en de courtacy phone bij de verkeerde gate. Acht uur dichter bij de deadline lag ik weer in bed bij mijn Londense logeeradres, hartsvriendje Daan.
De heenreis verliep niet heel anders. Mijn paspoort vond ik verbluffend snel, om het tijdens het inpakken weer kwijt te raken. Een zoektocht langs de gebruikelijke plekken -koelkast, wasmand, bed, pleepapier, fruitmand- leverde niets op. Uiteindelijk bleek het fluorroze hoesje onder een poster beland. Blijkbaar heen gesmeten in alle euforie vanwege het eerdere snelle vinden.
Aan mijn intenties ligt het niet, die kunnen niet beter. Het lijkt me te overkomen. Maar of de column op tijd was geweest als ik gisteren gewoon die vlucht naar Nederland had gehaald? Nee. Er was hoe dan ook iets tussengekomen.
Waarom ik zo’n oenige chaoot ben, is mij een raadsel. In niets lijk ik op mijn moeder, een alleenstaande manager die nooit een deadline mist. Hoop op verbetering blijf ik houden, want zulke acties leveren weinig karmapunten op.
Hoewel; nu heb ik een dag extra voor de sightseeing die ik wegens omstandigheden had overgeslagen. En dankzij een laatste kijkje op Tinder heb ik vanavond een date met een wel héél leuk manexemplaar. Misschien kan ik mijn moeder toch nog trots maken, ondanks de gemiste vlucht.
Over dates gesproken, als ik nu niet opschiet kom ik nog te laat voor mijn lunchafspraak bij de London Bridge. Hoe kom ik daar eigenlijk?
Laura Louwes studeert English language and culture
Foto Reyer Boxem