‘Geweldig’. ‘Prachtig’. ‘Bourgondisch’. Het regent superlatieven over Antwerpen en Antwerpenaars. ‘Vriendelijk en zóóó behulpzaam’, luidt de lofzang uit ’t Noorden.
Sinds zondag ‘woon’ ik in Antwerpen. Tijdelijk. Voor mijn onderzoeksproject naar Alzheimer. De vriendelijkheid is evident: m’n hoogleraar en z’n gezin huisvesten me als een verloren zoon. Een tweepersoons slaapkamer, een werkkamer én een mooie badkamer voor mezelf. Wat wil een student nog meer?
Eten.
Voor inkopen belandde ik in de AH áán de Groenplaats (niet ‘op’, zoals ‘dien dommen Ollanders zegg’n’). Drommen Belgen staan, veelal hurken, met grote ogen en opengevallen mondjes voor de Euroshopper-stroopwafels.
Na een schermutseling om het laatste halfje pain-de-madelainemaisbrood (met de optie van gortdroog Belgische brood in het vooruitzicht betrachtte ik geen enkele clementie), bereikte ik de immense rij voor de kassa. Die stond tot halverwege de winkel: aansluiten bij de doperwtjes.
Na twintig minuten stond ik vis-à-vis met de caissière. Pinnen? Gepiep. Kaart onleesbaar.
Het madammeken veegde m’n pas driftig over haar ingezakte boezem, maar zonder effect.
‘Amai zeg, wa is da-ier nu?’ Tijd had ze niet. Ze moest door. Oftewel: Hier met die contanten.
Bij de dichtstbijzijnde bank – een KBC – probeerde ik het opnieuw. ‘Wachten a.u.b.’, proclameerde een creditcard met armpjes die in een merkwaardig danspatroon over het scherm swingde.
Ik drukte een kwartier op STOP, maar het kaartje bleef dansen. Met mijn pas in gijzeling.
De bank was gesloten. Over de telefoon werd ik van het kastje naar de muur gestuurd tot de klantenservice me via zes keuzemenu’s à veertien stappen doorschakelde naar de technische dienst. Daar werd niet opgenomen. Gevolg? In de wacht met een keihard pling-plong-ding-dingedongdeuntje.
45 minuten lijden aan de lijn later, proestte de automaat m’n pas spontaan uit. Dankzij die geprezen behulpzaamheid of mijn geduld?
Alain Dekker is 4e jaars klinisch moleculaire neurowetenschappen en begeleider van verstandelijk gehandicapten bij Zalkerveer & Theehuis (zalkerveer.nl).
Foto Reyer Boxem