In augustus 1990 kwam Geurts vanuit het Achterhoekse dorp Groenlo naar Groningen om notarieel recht te studeren. Zoals zovelen begon ook hij zijn studententijd met de KEI-week. Hij had geluk, het klikte uitstekend met zijn mede-KEI-lopers. Gedurende de week ontdekten zij de stad en gingen langs bij de verschillende studentenverenigingen die de stad op dat moment rijk was. ‘Maar dat waren vooral traditionele verenigingen, en dat was niet wat we zochten.’

‘Wij zochten een vereniging zonder ontgroening, met minder verplichtingen. Een plek waar je heen gaat voor de gezelligheid en waar je makkelijk nieuwe contacten legt’, vertelt Geurts. Zo’n vereniging vonden ze dus niet.

‘Wij zochten een vereniging zonder ontgroening’

Daar hadden ze het bij kunnen laten, maar dat deden ze niet. ‘We waren een leuke groep en we vroegen ons af hoe we elkaar zouden blijven zien. We hadden het erover om dan samen af te spreken en misschien ook eens lezingen te organiseren, zoals bij studieverenigingen. Die gedachte hebben we doorgezet en zo zijn we maar eens naar de notaris gegaan’, herinnert Geurts zich. ‘Toen waren we nog met z’n achten over geloof ik, van de elf.’

Van Club 45 naar Dizkartes

Op vrijdag 24 augustus 1990 is het zover: bij de notaris wordt Club 45 ingeschreven als gezelligheidsvereniging. Geurts was er zelf niet bij. ‘Alexander Aalderink en nog iemand hebben de officiële afhandeling gedaan. Wel werd ik opgeschreven als secretaris in het eerste bestuur, maar die functie hield nog lang niet zoveel in als tegenwoordig, hoor. Dat ging een beetje houtje-touwtje; brieven schrijven, de ledenadministratie doen, dat soort dingen.’

De naam Club 45 bleef echter niet hangen. Associaties met de Tweede Wereldoorlog en een sexclub maakten dat er al gauw een nieuwe naam moest komen. ‘Dat gebeurde geloof ik in het eerste jaar al. Toen we mogelijke nieuwe namen bespraken, noemde iemand de naam Dizkartes en dat klonk eigenlijk wel goed. Die ‘z’ vonden we leuk. Daar zat geen directe filosofie achter, ook niet van René Descartes, nee’, verzekert Geurts.

‘Iemand noemde de naam Dizkartes en dat klonk eigenlijk wel goed’

De leden van de kersverse vereniging spraken elke eerste woensdag van de maand af bij café Aabc, later gebeurde dit vaker. ‘Dat werd door het bestuur geregeld en per nieuwsbrief aan de leden gecommuniceerd, en destijds ging dat dus nog met de post. Voor de bar betekende dat altijd aardige inkomsten, dus zij hielden die avonden dan voor ons vrij.’

Intussen bleef het ledenaantal stijgen. ‘In het eerste jaar groeide de groep tot zo’n dertig personen, was het meer een uit de kluiten gewassen KEI-groep’, aldus het lid van het eerste uur. ‘In de eerste KEI-week, in 1991, werden dat er al negentig, en de KEI-weken daarop zette dat door.’ Vijf jaar na de oprichting bestond de vereniging al uit bijna 400 leden.

Oude banden

‘Met die groei kwamen vragen als hoe nu verder, of we niet ook een eigen pand moesten hebben, dat soort dingen’, gaat hij verder. Het eerste eigen pand zou er pas in 1996 komen, toen Geurts al was afgestudeerd. ‘Ik ben vijf jaar lid geweest, waarvan het eerste jaar echt actief. Daarna was ik meer genietend lid.’

Als oprichter werd hij na zijn afstuderen gevraagd om zitting te nemen in de Raad van Advies. ‘Dat heb ik nog jaren gedaan, maar het studentenleven komt natuurlijk steeds verder van je af te staan, dus daar ben ik op den duur mee gestopt. De huidige vereniging is zoals zij is, van haar leden en haar bestuur. Wel onderhoud ik nog steeds goed contact met mensen van Dizkartes van toen. En als je iemand tegenkomt die daar ook heeft gezeten, schept dat toch een band, dat klikt vaak meteen.’

Reden genoeg om komende tijd weer oude banden aan te halen, vindt Geurts. ‘Dizkartes heeft mij gevormd, ik heb er brede interesses ontwikkeld en een heleboel vrienden gemaakt. Na de studententijd verspreidt iedereen zich natuurlijk over het hele land. Ik heb dus met een aantal mensen uit het oude ‘groepje 45’ afgesproken om samen een biertje te gaan drinken op de seniorendag.’