Het is een wat vreemde verschijning, de man van een jaar of zestig die in de hal van het Sportcentrum zit. In zijn hand houdt hij een plastic boodschappentas, maar het ziet er niet naar uit dat hij gaat sporten. Ergens op wachten doet hij evenmin. Alle bestuursleden van de ACLO noemen hem bij zijn voornaam en praten over hem alsof hij er een beetje bij hoort. ‘Ach, Willem. Dat is Willem.’

‘In februari won ik nog 20 duizend euro – dan is zo’n fust niks’

Willem zelf vindt het allemaal wel best. ‘Ik ben hier regelmatig, dat klopt’, zegt hij met Groningse tongval. ‘Dat begon allemaal al jaren geleden, met een vriendinnetje dat ik tijdens het stappen in de stad had ontmoet. Zij voetbalde bij The Knickerbockers en ik kwam vaak bij haar wedstrijden kijken.’

Alle clubs

Het vriendinnetje uit de stad verliet die club na een aantal jaren weer. Maar Willem niet, hij bleef. Inmiddels komt hij dagelijks even kijken bij voetbalverenigingen The Knickerbockers en Forward, tennisverenigingen Veracket, TAM en G.S.T.C, hockeyvereniging G.C.H.C en wat volleybalverenigingen.

Eigenlijk kijkt hij bij alle clubs die op het Zernike sporten. ‘Maar The Knickerbockers is mijn favoriete sportclub’, zegt Willem. ‘Altijd geweest ook.’ Zelf heeft hij nooit gestudeerd. ‘Ik werk voor de gemeente, bij de plantsoendienst.’

Willem bezoekt niet alleen de wedstrijden van de sportclubs, hij blijft ook vaak bij trainingen kijken. ‘Vanavond moet het vijfde damesteam van The Knickerbockers trainen, mijn lievelingsteam.’ Van de meeste teams kent hij de trainingstijden en hun plaats in de competitie uit zijn hoofd.

Broodje Willem

Op zijn verjaardag deelt hij elk jaar zes fusten uit, van 150 euro per stuk. ‘Mijn buurvrouw gaat dan altijd mee en doet de loting, welke teams er de bar op mogen’, vertelt Willem. Maar niet alleen op zijn verjaardag, ook tijdens de rest van het jaar deelt hij regelmatig bier uit aan teams van de verschillende verenigingen. ‘Op die manier heb ik al een aantal keren geprobeerd het vijfde damesteam kampioen te maken’, lacht Willem. ‘Nooit gelukt.’

‘Willem staat op een gedeelde derde plaats op de lijst van wie ons het vaakst een fust aanbiedt’, vertelt bestuursvoorzitter Marit Breure van The Knickerbockers. Hoe kan hij al dat bier betalen? ‘De Duitse lotto’, knikt Willem trots. ‘In de Duitse lotto is de winstkans veel hoger dan hier. In februari van dit jaar won ik nog 20 duizend euro. Dan is zo’n fust niks.’

‘Eigenlijk wisten we zijn achternaam niet eens’

Het heeft Willem een behoorlijke reputatie bij de voetbalvereniging opgeleverd. ‘Beroemd en berucht’, vindt hijzelf. ‘Ik heb mijn eigen kruk in de bar. En ze schenken er een meter Willem-bier. Ook krijg ik korting op het speciale broodje Willem.’

Geen achternaam

Totdat hij begin dit jaar dus ineens niet meer op kwam dagen. ‘Toen bleek dat het nog niet zo eenvoudig was hem te vinden’, vertelt Breure. ‘Hij heeft geen computer en geen internet. Eigenlijk wisten we niet eens zijn achternaam.’ Uiteindelijk vonden ze hem en bleek hij zijn been gebroken te hebben. ‘Maar een paar weken later stond hij alweer met krukken langs het veld.’

Met zijn 63 jaar scheelt hij ruim veertig jaar met de meeste studenten bij de ACLO. ‘Oh, dat is geen probleem hoor’, lacht Willem. ‘Het contact met de mensen hier is gewoon erg leuk, daarom blijf ik ook terugkomen.’ Breure beaamt dat. ‘Wij vinden het hartstikke leuk dat Willem bij ons blijft. Hij hoort erbij.’