Omdat binge-eten, in bed liggen rotten, raven en excessief sporten allen geen soelaas boden tegen de shitstorm in mijn hoofd, moest ik er toch aan geloven: een cursus mindfulness.

Zo blanco mogelijk stapte ik de warme cursuszaal binnen, waar de thee al klaarstond. Langzaamaan druppelden de medecursisten binnen. Onze achtergronden en leeftijden bleken nogal uiteen te liggen, maar gemene deler was ons geslacht. Blijkbaar zijn mannen al hartstikke mindful.

Tijdens het voorstelrondje dienden we een afbeelding uit een set kaarten te kiezen die ons het meest aansprak. Ik koos voor een abstract plaatje dat nog het meest op kokende blauwe lava leek, representatief voor de staat waarin mijn hersenen en huis soms lijken te verkeren. Voor mijn doen was het een enigszins overdreven depressieve keuze, maar ik herkende me nou eenmaal minder in de springende dolfijnen of de over elkaar heen wurmende katten. Hoewel die laatste twee dan wel weer een vrij accurate weergave van mijn weekenden zijn.

Na deze sneakpeak van onze rugzakjes, gingen we aan de slag met de eerste opdracht: een lijstje maken waar we in het dagelijks leven mee zitten. Ik was net mijn hardloophongerklap weg aan het eten met dropjes en koekjes, toen overmatig eten ter sprake kwam. Die stond inderdaad ergens onderaan op mijn lijstje. M’n mond zat toch vol drop, dus ik kon het bij wat beamend knikken houden.

We sloten af met de bodyscanoefening, waarin we met gesloten ogen al onze lichaamsdelen bij langsgingen. Halverwege liet de cursusleidster ons opzettelijk even afdwalen. Gelijk zaten mijn gedachtes niet meer bij mijn knieën, maar bij een lichaamsdeel dat biologisch gezien onmogelijk van mij kon zijn. ‘Merkten jullie dat jullie daar even de focus kwijtraakten? Dat is helemaal niet erg.’ Gelukkig maar. Gaat helemaal goed komen dit.