Maandag: de promotieborrel van Annet (?)

Opgelaten bestijgen we de trappen van het Academiegebouw, richting de Aula. Annet (?) gaat promoveren en dat feest willen wij niet missen. Om de full experience te genieten, besluiten we om toch ook maar de daadwerkelijke promotie aan te horen. Want ja, als je ongevraagd op iemands borrel komt, is het wel zo schappelijk te weten waarom ze aan de borrel gaan.

Tijdens het half uurtje promoveren keken we elkaar bewust niet aan. Ook de andere bezoekers (vriendinnen van de promovenda) hebben we geen blik waardig gegund. Bang als we waren om de nerveuze lachjes uit te proesten.

De promovenda overleefde het spervuur aan vragen. Dus tijd voor bier. Achter het feestgedruis aan, richting de Spiegelzaal. Eerst nog even een toiletbezoekje inplannen om het daadwerkelijke party bashen uit te stellen. Vertwijfeld keken we de Spiegelzaal in: man oh man, wat is die ruimte groot als je niet op wilt vallen.

Een tip: doe alsof je vrienden hebt. Dus: loop achter een groep aan naar binnen.

De spoeling was dun. Al snel kreeg Saminna een vragende blik van de promovenda toegeworpen. Haar blik verraadde haar vraag al: Wie ben jij en wat doe jij op mijn promotieborrel? Daarom werd de rode wijn nog sneller dan tijdens een drankspelletje naar achter gegoten: we moeten maken dat we wegkomen. Eenmaal buiten spreekt ons geweten meteen. Jeanine springt op als er een vrouw ‘Hallo’ zegt. Gewoon in haar telefoon.

Lesson learned: je kan er gratis drinken, maar echt relaxed van je wijntje sippen is er niet bij. Deze activiteit krijgt van ons één ster. Voor de moeite.

Dinsdag: de oratieborrel

Dat wil niet zeggen dat alles dat in het Academiegebouw plaatsvindt weinig biedt voor de dorst. Een beetje academicus gaat niet promoveren. Die wordt gewoon hoogleraar. Hoog tijd om eens naar het feestje van professor D.J. Touw te gaan. En weer gingen we voor de aardigheid ook naar het praatje.

Op het moment dat de beste man over bloedspiegels begon, haakten wij alfa’s af. Wij weten nu nog steeds niet wat meneer Touw doet – we vielen namelijk bijna in slaap – maar we wensen hem er bizar veel succes mee.

Waar er maandag anderhalve man en een paardenkop op het promotiefeest waren, bleek Touw wel een echte party organisator. Van heinde en verre zijn mensen op komen dagen. Om Touw te bejubelen. En om ons als invisible men naar de drank te sluizen.

De aanpak: je loopt met de grijze meute naar beneden. Daar vormt zich een rij naar de professor, om die te feliciteren. Sta een moment in die rij en geniet van je eerste versnaperingen. Kijk vooral vragend om je heen, want de worst-kaas scenario’s lopen zo aan je voorbij.

Als je dichterbij de professor komt, stap je uit de rij. Je hebt immers al naar het praatje geluisterd. Feliciteren wordt wel teveel van het goede. Loop vervolgens lachend de Spiegelzaal in, waar het feestje inmiddels aan is.

Vanaf dat punt is het alsof je bij je ouders thuis bent. Alleen de was wordt niet gedaan. Obers staan klaar met een tafel vol met drank. Bitterballen gaan constant rond. Worst en kaas gaan op een Sonja Bakker-onverantwoorde wijze over de tong. Dan is het simpel: lullen, kanen en drinken. Eigenlijk wat elke student goed kan.

Na een wijntje of vijf (niemand hield de telling bij) lagen we er allebei af. Vol met hapjes en met een aardig alcoholpercentage probeerden wij de trappen van het Academiegebouw te trotseren. Dat viel niet mee: hier en daar misten we een tree. Gierend van het lachen en van de drank bereikten we de begane grond. Helemaal van het padje. Meneer Touw, bedankt!

Woensdag: Free Café

Het begin van de week ging om dorst. Maar goed, eten is ook duur. En elke dag een liquid dinner, aangedikt met wat bitterballenragout is ook niet alles. Wat doe je dan? Je kan richting voedselbank gaan. Je kan ook naar het Free Café.

Wij geloofden het ook niet. Ergens, achteraf aan de Friesestraatweg. De ingang was een modderige, verlaten steeg, waar je hooguit een geit en een defecte tractor gaat tegenkomen.

Niets was minder waar. We troffen een klein en knus zaaltje. Een grote pan met Chinese groentesoep stond al klaar. Nou goed, we weten niet of jullie wel eens buiten komen, maar in Groningen vroor het ongeveer 1000 graden vorige week. Chinese soep was een soort fata morgana come to life.

Kijk, het is wel veganistisch. En ja, naar wat wij hebben begrepen, is alles wat je eet over datum. Maar wie snaait, moet niet zeuren. Je kreeg er namelijk ook brood bij.

Het hoofdgerecht was een fruitsalade met bananenbrood. Of was het een toetje? Het was in ieder geval goed te hakken. En daarna kun je gerust nog een kopje noodlesoep halen. Geen slecht woord over het Free Café. Zelfs het afwassen hoef je niet te doen.

Tip: ze zijn open op woensdag en zondag. Daar laten wij het bij. Oh, en ga er niet heen als je zin hebt in biefstuk. En de kans bestaat dat je maag ’s avonds weer een beetje gaat rommelen.

Donderdag: Healthy ageing

Healthy ageing. Weet jij wat het betekent? Wij spreken nu uit ervaring dat je op deze borrel je eigen feestje moet meenemen.

Enfin, op naar de Pepergasthuiskerk. Je verzint het niet, een kerk in de straat waar je vannacht nog een vloerpizza neer hebt gelegd. En de kerk zou de kerk niet zijn als we niet met open armen werden ontvangen.

Lichte paniek bij de ingang. De gastvrouw vroeg van welk bedrijf we waren. Of we ons hadden aangemeld. Eerlijkheid duurt het langst: ‘Wij van de Universiteitskrant komen even een kijkje nemen.’ Lief lachen en gewoon naar binnen lopen. Of we dan wel even de zojuist verkregen badge aan het einde terug wilden geven. No problemo, kom maar op met je wijn!

Amper in de zaal begon de ellende die healthy ageing heet. Hielen werden gelikt en pitches werden gebruikt om mensen voor bedrijven te werven. Wij verscholen ons in een hoekje van de zaal, waar onze glazen wijn netjes bijgeschonken werden zodra die leeg waren. En de beste ober had ook hier al vrij snel door waar hij moest wezen met zijn naar pizza smakende kaasjes. De RUG kan nog wel wat leren van zulke service.

Die kaasjes waren heerlijk, maar schrik niet: er ligt naast je worst kaas scenario gewoon een stronk bloemkool. Lekker, voor bij de borrel. Dat is healthy ageing, blijkbaar.

Gouden tip is wel dat je bij dit soort evenementen écht met een partner in crime moet gaan waarmee je de ballen uit je broek lacht. Na twee verplichte nummertjes van healthy ageing afgezanten, gingen we het over serieuzer zaken hebben. De roddels binnen de Universiteitskrant werden grondig doorgenomen, waarna de gesprekken overgingen op tips over sekspakjes en oude mannen.

Verkies je sfeer boven alcohol, dan is een netwerkborrel misschien niet de beste tip. Laat staan als een net iets te dikke vrouw staat te verkondigen dat we gezonder oud moeten worden. Wegwezen hier. Wees een baas en steek direct buiten een sigaret op. Dat is ook healthy ageing.

Vrijdag: sporten met Boreas en de Dag van taal en cultuur

Eten en drinken maakt moe. Laat de studievereniging van Grieks en Latijn nou net op vrijdag een yogasessie organiseren. Een mailtje vooraf leek ons wel handig, aangezien we hier wellicht geen honderd man aan zouden treffen.

Bij de mensen van Boreas was het prima sporten. En na een half uurtje aan de door bier uitgezakte billen werken, werd onze vitaminebehoefte ook nog eens bevredigd in de vorm van een appeltje. En we kregen nog meer van ze: spierpijn de dag erna.

Eenmaal tot rust gekomen liepen we nog even terug naar de Harmonie, waar zich een ware vrijmibo had ontvouwd. De naamkaartjes vertelden ons dat we op de borrel van de Dag van taal en cultuur waren beland. Waarom deze niet sowieso op ons to do lijstje stond? Een dagje filosoferen over cultuur zou ons 150 euro pp hebben gekost.

Inmiddels deden we al lang niet meer moeilijk om gewoon een borrel binnen te stappen. Na dat gesport hadden we uiteraard weer dorst gekregen, maar gelukkig was er Grolsch. Ook hier beantwoorde de ober onze hongerige ogen.

Het was helemaal feest, want de vegetariër kon hier haar hart ophalen en de bitterballenachterstand inhalen: er waren zowaar meerdere varianten van de geliefde kaassouffle. We moeten eerlijk zijn: die waren ook wel eens welkom. De hele week bitterballen aangeboden krijgen, verrast je op een zeker moment ook niet meer.

Wat we hiervan hebben geleerd? Een arme student hoeft niet per se een dorstige of hongerige student te zijn. Als je echt behoeftig bent, biedt academisch Groningen genoeg om je maag te vullen. Ga de gêne voorbij: you gotta fight for your right to party.