Wellicht hebt u er overheen gelezen, maar er stond een wat treurig stemmend berichtje op de site van het Dagblad van het Noorden: ‘benefietconcert voor de slachtoffers van vlucht MH17 heeft zaterdagavond niet op veel belangstelling kunnen rekenen. Nog geen twintig mensen bezochten het concert in uitgaanscentrum de Gouden Leeuw in Zuidlaren’.

Het concert was georganiseerd om geld in te zamelen voor een herinneringsbankje, ter nagedachtenis aan het uit Roden afkomstige gezin dat omkwam bij de vliegramp. RTV Drenthe (‘altijd in de buurt’) heeft er beelden van, maar mensen die al wat zwaar op de hand zijn, raad ik ten zeerste af er naar te kijken. Een rockbandje met goede bedoelingen, een lege dansvloer en dames van zekere leeftijd die wanhopig hun best doen de stemming erin te houden; voor je het weet schiet je in een depressie waar je pas tegen april uit omhoog weet te krabbelen.

Mevrouw Vlieg, de organisatrice van het evenement, vindt de lage opkomst schandalig, zo zegt ze in een interview op RTV Drenthe. Ze is kwaad. Ik vermoed niet voor het eerst in haar leven, maar deze keer is ze kwaad op de Nederlanders die wel veel geld geven aan grote rampen in het buitenland, maar het bij een ramp in ons eigen land laten afweten!

Het liefst had ze gezien dat er in alle gemeenten waar slachtoffers zijn te betreuren een bankje was gekomen, maar nu lukt het dus zelfs in Roden niet. Ze hoopt dat er nog geld genoeg is voor een herdenkingstegel.

Maanden was ze al bezig met de voorbereiding en ik geloof graag dat het voor mevrouw Vlieg een ramp is, maar misschien is het wel beter zo. De collectieve rouwverwerking begon bij de Nationale Herdenking van 10 november al een vorm aan te nemen waar ik ongemakkelijk van werd. Ik had soms het gevoel naar een hele grote selfie te zitten kijken, van ‘alle Nederlanders’, maar vroeg me af of het eigenlijk wel kies is om het privéverdriet van mensen zo het publieke domein in te trekken.

Onwillekeurig vraag je je ook af of je zelf zou hebben meegedaan aan zo’n collectief rouwbetoon, mocht je een dierbare verloren hebben. De vraag is gelukkig hypothetisch, maar ik kwam tot een hardgrondig nee. Dan zwijg ik maar over de mogelijkheid dat ik zelf bij zo’n ongeluk om het leven zou zijn gekomen. Ik mag alleen maar hopen dat mijn gelieven me goed genoeg kennen om te weten dat ze me dat dan moeten besparen.

Ik las onlangs een interview met een hoogbejaarde dame van 91 jaar. Ze is nog vitaal, maar wil, mocht haar iets overkomen, de zeggenschap over haar leven niet verliezen, en heeft daarom op haar borst de boodschap ‘niet reanimeren’ laten tatoeëren.

Zo ver ben ik nog niet, maar overweeg nu wel er voor alle zekerheid ‘niet herdenken’ op te laten zetten.