Haast traditiegetrouw bracht ik ook deze Vaderdag door met de persoon die als een vader voor me is: mijn moeder.

Elke Vaderdag brengt ze een bezoekje aan haar vader, die al zo’n tien jaar weduwnaar is. Omdat ik in de buurt woon van opa Louwes, wipt ze meestal ook even bij mij aan.

Terwijl we naar het centrum lopen voor de nodige koffie met gebak, vertelt ze dat ze van de week het profiel van mijn vader tegenkwam op schoolbank.nl. Daarop staat dat hij nu advocaat en ondernemer is en een ‘geweldig leven’ leidt. ‘Zonder zijn leuke dochters, ja’, gooide ik er meteen uit.

Een geweldig leven laat zich misschien wat makkelijker faciliteren zonder de last van drie volwassen dochters. Dan hou je tijd en geld over voor de geneugten des levens.

Toch twijfel ik of ‘een geweldig leven zijn algehele conclusie is’, wanneer hij zijn schaarse vakantiedagen slijt bij zijn Poolse schoonfamilie met zijn vrouw en mijn halfbroertje, een hyperactieve hoogbegaafde kleuter zonder gezag voor autoriteit. Of wanneer hij een steeg induikt, omdat hij één van zijn kinderen tegenkomt op straat. Leg de collega die naast je loopt, maar eens uit dat het hoort bij je geweldige leven.

Heel soms krijg ik of één van mijn zusjes iets over hem te horen. Schaarse info, die we graag uitwisselen.

De dag voor Vaderdag hadden we het ook even over onze verwekker, terwijl we op weg waren naar onze opa, zíjn vader. Ik stelde me ineens voor dat onze pa dement zou worden. Líef dement. Waardoor hij toch de vader wordt waar we, tegen beter weten in, stiekem nog steeds van dromen.

Dat zou wat zijn: dat ie ons mist, platbelt, overstelpt met complimentjes en lieve knutselcadeaus.

Een belachelijke fantasie. Een man die me de toegang tot zijn huis heeft ontzegd, gaat niet ineens aan de slag met gekleurd papier, vingerverf en glitters om iets moois met veel hartjes en kusmondjes voor me te maken.

Toch hoop ik elke Vaderdag ooit nog iets van hem te horen. Misschien passen we er toch nog bij, in zijn geweldige leven.