Dat ik nog leef is duidelijk, maar het had zomaar anders kunnen aflopen.

Donderdagavond pakte ik snelmetro RER B naar het Gare du Nord. De RER had zoals gewoonlijk weer vertraging en ik vrat mezelf op omdat ik – typisch Frans – te laat zou komen voor mijn afspraak. Na een kwartier reed de trein eindelijk het Gare du Nord binnen. Net op het moment dat ik opstond hoorde ik een doffe klap. Ik keek om me heen en kon door het raampje zien dat alle mensen op het overvolle perron naar de volgende wagon keken.

Het eerste wat door m’n hoofd schoot was een zelfmoord. De zoveelste, want de RER is hier uiterst geschikt voor. Deze sneldienst rijdt met zo’n hoge snelheid de stations binnen dat het in één keer klaar is. Heel anders dan bij een boemelmetrootje, waar sommigen geamputeerd, maar levend, van de rails worden getakeld. De deuren vlogen open en ik stapte uit. Door de dichte mensenmassa kon ik niet zien wat er aan de hand was. Ik was al laat, dus ik besloot mijn nieuwsgierigheid te temmen. Ik draaide me om en liep naar de trap. En toen gebeurde het.

Een enorme klap. Een explosie. Direct daarna schreeuwde iemand ‘bom, bom’. Er klonk gegil, geschreeuw en het merkwaardige geluid van een mensenmassa die in beweging komt. In een reflex zette ik het op een lopen en rende de trap op. Maar ik was nog steeds in de immense catacomben van het station. Londen en Madrid schoten door m’n hoofd. ‘Weg uit die tunnels’ dacht ik en ik rende verder zonder om te kijken. Ik sprintte de eerst volgende roltrap op. Bijna bovenaan blokkeerde een telefonerende tienermoeder met zo’n veel te luxe megabuggy de doorgang. Ik probeerde erlangs te glippen, maar de buggy was te groot.

Hoewel ik geen nieuwe explosie meer hoorde, rende ik door tot ik buiten stond. Met trillende handen en een gevoel van complete onwetendheid. Later die avond moest ik terug naar huis. De RER reed. Dus was het een amateuristisch bommetje? Mislukte de ontploffing? Of toch een zieke vuurwerkgrap?

Ajax-supporters vind je ook in Parijs.