De trappen in de UB zijn het decor van de opening van de tentoonstelling Oceaankorrels in de kunst.  Pauline Sparreboom, de vorige huisdichter, loopt langzaam de trap af. Achter haar een sliert van vrouwen, die allemaal iets met haar te maken hebben. Hardop lezen ze haar gedicht Er was ijs. Het is een van de gedichten uit haar bundel Oceaankorrels, die een maand geleden verscheen.

Even later lopen ze weer terug naar boven. Een vriendin van Pauline is net de rattenvanger van Hamelen. Al zingend en gitaar spelend lokt ze alle bezoekers mee naar de bovenste verdieping van de UB.

Rattig

In een ‘raar, rattig zaaltje’ zoals voorlichter Frank den Hollander het noemt, luisteren ze onder ongezellige tl-buizen naar Afscheidswoorden, het gedicht waarmee Pauline Sparreboom haar tentoonstelling opent. Een tentoonstelling die het slotproject betekent van haar huisdichterschap en daarmee ook haar binding met de UK, waar haar gedichten gepubliceerd werden.

Dan is het tijd om te kijken hoe de kunstenaars het ervan af hebben gebracht. Pauline had ze gevraagd om een gedicht uit Oceaankorrels te kiezen als inspiratie, ‘om de oceaankorrels als het ware aan hen weg te geven.’ Supertrots voelt ze zich dat het gelukt is. En mooi dat ze zelf ook een schilderij heeft gemaakt. Kijk maar goed, die benen, dat lijf, dat is ze zelf.

 

Intussen zorgt de huidige huisdichter, Lilian Zielstra, voor de drankjes en pinda’s. Zij geniet van haar huisdichterschap. Voor Pauline is het nu voorbij.