Op de kamer van Guus Termeer, hoofd van Bureau Studium Generale, prijkt een canvasdoek met kleurige handtekeningen. Ze zijn van sprekers die sinds de jaren negentig door Studium Generale naar Groningen zijn gehaald voor een lezing. Naast het signatuur van de Amerikaanse scepticus James Randi staat die van de Amerikaanse astronoom Seth Shostak. De hoek linksonder is ingekleurd door de Engelse auteur Rupert Sheldrake.

Hoe lukt het jullie steeds weer om die belangrijke namen binnen te halen?

‘Met Daniel Dennett ging dat eigenlijk heel gemakkelijk. Ik stuurde gewoon een algemene uitnodiging, via de mail, in de veronderstelling dat het bij een tussenpersoon terecht zou komen. Maar binnen twee uur had ik al een persoonlijke reactie terug. Hij wilde graag weer naar Groningen komen.’

Gaat het altijd zo makkelijk?

‘Nee. We wilden bijvoorbeeld Craig Venter, een Amerikaanse moleculair bioloog, graag naar Groningen halen toen hij in Amsterdam was. Hij vroeg daar 90.000 euro voor, wat wij natuurlijk niet kunnen betalen. We proberen het slim aan te pakken, door te kijken of de mensen die wij graag als spreker willen hebben, toevallig in de buurt zijn. Vaak lukt dat, soms ook niet.’

Wat waren de hoogtepunten van de afgelopen jaren?

‘Richard Dawkins natuurlijk, die lezing was in een uur uitverkocht. Ook Daniel Dennett ging hard, in 24 uur waren de kaarten op. Aan Redmond O’Hanlon heb ik zelf goede herinneringen. Voor zijn lezing is hij bij mij thuis geweest, waar ik voor hem gekookt. Dat was wel apart.’

En bijzonder…

‘Ik heb het nog gekker meegemaakt. Met Jung Chang, de schrijfster van Wilde Zwanen, ben ik de dag na de lezing gaan fietsen. Richting Garnwerd, weet ik nog. Dat wilde ze graag. Ze had dertig jaar niet gefietst en is wel twee of drie keer het prikkeldraad ingereden. Daar heb ik haar dan weer uitgevist. Ze wilde de omgeving zien en ze vond het fantastisch.’

Daniel Dennett is al lang uitverkocht. Kunnen de teleurgestelden zich alvast ergens op verheugen?

‘Nou, het loont de moeite om woensdagavond aan de deur te vragen of er nog lege plekken zijn in de zaal. Soms pakt dat voor de teleurgestelden heel goed uit..’