Vorige week had ik het genoegen het schouwspel een keer te zien, op een filmset. Drie grote beesten, die paarden, met ogen en snuivende neuzen. Zeven stenen treden moesten ze op lopen, en bij binnenkomst in de grote hal kon je zien denken; ‘Ja… Mai.’ (of, Auf Wiedersehen, waarschijnlijk, want het waren beleefde Duitse paarden).

In deze laatste weken is het gedaan met de gezamenlijke opdrachten en de snelle deadlines, en krijgen we de vrijheid om een eigen project op te zetten en uit te voeren.  Met pen in de hand en een leeg papier op tafel besloot ik logischerwijs datgene te doen waar ik geen ervaring in heb, namelijk regisseren.

Het blijkt dat regisseren net zeilen is; je hebt alle touwen (lijnen moet ik eigenlijk zeggen) in handen om de zeilen bij te stellen, maar dat is allemaal een loze zaak als je geen wind hebt. Laat dat illustratief zijn voor hetgeen ik afgelopen weken probeerde, namelijk drie paarden een trap op te krijgen, zodat ik een film kon opnemen in de hal die zich daarachter bevond.

De meeste paarden houden van gras en stilte, wat heel begrijpelijk is. Ik was op zoek naar paarden die van spannende dingen houden. Na wat telefoontjes met maneges in Brandenburg en omstreken was er dan eindelijk wind: een mevrouw had drie jonge paarden die het kennelijk geen probleem vonden om mee te spelen in een film.

Zodoende arriveerde er op de draaidag een grote trailer waar drie bruine paarden uitstapten, die na enige aarzeling hun baasje volgden en moedwillig de trap opliepen. Na een veelvoud van de bekende termen ‘action!’ en ‘cut!’ stond, jawel, de film erop.