Na een treinreis van zes uur ben ik eindelijk aangekomen in Beelitz. Drie keer overstappen met een zware koffer is een pittige work-out moet ik zeggen, dus ik was blij te zien dat er een bus klaar stond om ons naar het hotel te brengen.

Diezelfde bus bracht ons de volgende dag ook naar de academie. De eerste dag heb ik keihard het ontbijt en (bijna) de bus gemist, enerzijds omdat om zeven uur opstaan hartstikke vroeg is en anderzijds omdat om zeven uur opstaan hartstikke vroeg is. Zeven uur ’s ochtends, mensen. Op dat tijdstip behoort men zich in de REM-slaap te bevinden. Meer wil ik er niet over zeggen.

Echter, alles kan veranderen. Zo ook mijn ritme. Al gauw werd duidelijk dat de dag stipt half acht begint en dat een uur later Dieter, onze buschauffeur, ons komt ophalen met de bus. De zekerheid waarmee Dieter’s bus iedere dag exact half negen arriveert is van een punctuele schoonheid waarmee het New Yorkse metrosysteem absoluut niet kan concurreren.

Eenmaal aangekomen op de European Exchange Academy beginnen we steevast met een bijeenkomst in ‘The Circle’; in de grote zaal worden de belangrijkste punten van de dag besproken, zoals welke gastdocenten er die week aanwezig zijn en hoe je je bed fatsoenlijk op moet maken (ja, echt waar).

Daarna begint de dag pas echt; opdrachten die binnen een dag af moeten, films die binnen een dag geschoten moeten worden, besloten exposities die georganiseerd moeten worden, live performances die dezelfde avond nog opgevoerd moeten worden, en dat allemaal in een gebouw zonder internet of stromend water.

Stipt half zes staat Dieter weer klaar met zijn bus om ons door de Duitse bossen en weiden terug naar het hotel te loodsen. Daarom wil ik deze blog aan Dieter opdragen; Dieter, de Koning der Rijdende Ontspanning & Stiptheid.