Andere lessen sprak ze bijna geen woord, waardoor er lange stiltes vielen tijdens de evaluatie van een werk van een medestudent. Na een aantal windstille minuten keek ze dan wat geërgerd om zich heen, waarna ze soms zei: ‘I guess it’s time to move on to the next piece’.

Feedback

Het vak wat ze geeft is Proffesional Experience. Het komt erop neer dat we een wekelijkse presentatie moeten voorbereiden met recent werk in een van de critique rooms, waarna we elkaar op een argumentatieve manier feedback geven. Hier komt een aardige lading kunsthistorische voorkennis aan te pas die wel essentieel is, omdat we elkaar bekritiseren op basis van een lange kunsttraditie die ongeveer eindigt in de wirwar van het postmodernisme.

Unacceptably lazy

Op een dag kwam ze binnenlopen met een zak bananen die ze begon uit te delen. Mijn medestudenten en ik keken haar wat schaapachtig aan, waarop ze verklaarde: ‘I don’t know if it is a lack of intelligence or nutrition that makes this class so unacceptably lazy, but I figured these bananas won’t hurt anyone’.

Het was vanaf dat moment dat ik haar nukkige afkeuring van het studentenvolk dat haar dagelijks omringde begon te waarderen. Het is niet dat onze klas bijzonder lui of traag is. De meesten zullen waarschijnlijk nooit voldoen aan haar hoge verwachtingen.

Afijn, het zal niet de meest pedagogisch verantwoorde manier zijn om mensen enthousiast te maken voor het vak dat je zelf uitoefent, maar ik vind vanaf heden bananen en artistiek gelul een geniale combinatie.