Vanochtend op mijn weg naar de metro in Bergen Street hadden twee heren een kleine onenigheid, wat mij de gelegenheid gaf de methode eens van dichtbij te observeren. Twee auto’s stonden dubbel geparkeerd en er was een discussie gaande over wie zijn auto moest gaan verplaatsen.

De politie was al gearriveerd, aangezien de mannen met lichte stemverheffing in gesprek waren. 

De eerste man, laten we hem Howard noemen, opende sterk met een ‘what the fuck man. I need to fucking leave. Can’t you see your fucking car is in my fucking way?’, waarop de andere man, Stanford, repliceerde: ‘I told you, you little fucker, ONE more time and I’m gonna call the fucking police.’

Hier vond ik het geheel iets minder logisch worden, aangezien de politie al aanwezig was. Maar het gesprek ging hoe dan ook verder, dus veel tijd om hier een coherente gedachte over te vormen had ik niet.

Howard deed een bescheiden poging zijn punt nogmaals over te brengen, ‘I said – move – you fucker. You need to FUCKING move the car, goddammit motherfucking FUCK – this car, YOUR car is in my FUCKING way and I need to leave NOW.’

Het antwoord van de tegenpartij was zowel enigmatisch als wonderlijk, niet in de laatste plaats vanwege de briljante uitwerking die deze had op de hele situatie. Na een lange adempauze, waarbij Stanford met toegeknepen ogen naar Howard keek, zei hij: ‘Yeah… Fuck. You.’, waarop beide heren zonder enige omhaal in hun auto stapten en de motors startten.

Nadat ze straat waren uitgereden keek de politieagent aan de overkant mij verontschuldigend aan en haalde haar schouders op, alsof ze wilde zeggen: ‘Sorry about that little clusterfuck.’