Gisteren wilde ik de stoep oprijden en dat vergt zoals bekend enige behendigheid: je moet de stoep liefst loodrecht benaderen, want hoe schuiner de hoek, hoe groter de kans dat je niet over de rand heen komt. Helaas. Ik kwam precies met mijn rechterknie op de stoeprand terecht.

‘Gaat het?’, riep een fietser aan de overkant. ‘Ja hoor, ik sta alweer.’ Ik keek eens naar mijn spijkerbroek, die was niet eens gescheurd en dacht bij mezelf: Lalala, het doet wel pijn, maar het valt best mee. De volgende dag lukte het niet om uit bed te stappen. Mijn knie zag er uit als zo’n overrijpe, opgezwollen mango met een barst er in, zoals je soms ziet liggen op de grond als er markt is geweest.

Ik kon er niet mee fietsen. Dat was nu jammer, want ik moest op pad voor de kroketten. Ik had mijn research al gedaan en besloten dat de Ikea dit keer aan de beurt was. Dus met de bus, maar eerst even langs de apotheek om een ice pack te halen, want koeling van die knie leek me een goed idee. Ik sleepte me als een invalide van de redactie naar de Grote Markt, nog trager dan een bejaarde met een looprek. In de bus zitten met gestrekt been is ook een kunst trouwens.

Bij de Ikea was iedereen gelukkig heel aardig. Ik had bedacht dat ik eerst mijn ice pack in de diepvries moest leggen, en een behulpzame medewerker wees mij een sluiproute naar de voedselafdeling. In het kader van ‘ja heb je, nee kun je krijgen’, leek het mij het beste om niet officieel om toestemming te vragen, dus ik stopte mijn ice pack gewoon onder een grote zak met bevroren aardappelen, net boven de bosbessentaart.

Mooi. Op naar het restaurant. Daar was de sfeer opperbest, want het was woensdagmiddag, dus het zat propvol gillende kinderen en oppas opa’s en oma’s. Er stond een enorme rij buggy’s en looprekken voor de warme counter, maar goed, ik was op een missie. Was ik eindelijk aan de beurt: hadden ze helemaal geen kroketten! Alleen gehaktballetjes, gefrituurde hamburgerachtige dingen en bleek uitziende kipsaté. Dan maar die ballen, daar had ik goede berichten over gehoord de laatste tijd. Ik ben dol op wild, of het nou paard, hond of eland is. Je proeft dat altijd meteen hè, dat natuurlijke buitenleven dat zo’n dier heeft gehad. Heerlijk!

Dat viel dus vet tegen. Ze zagen er grijs en saai uit, en zo smaakten ze ook. Niks geen wild aroma, het had alles kunnen zijn, van tofu tot plofkip. Maar ik was op een missie, ik móest een kroket. Ik heb me dus door de hele Ikea route heen gesleept, en eindelijk bijna bij de uitgang, zag ik ze opeens, de kroketten! Ze waren helaas compleet oneetbaar, maar ik heb er toch een aangeschaft, als aandenken aan mijn queeste: een groen glaasje met een bloempatroontje. Ja die noem je Krokett. Tuurlijk Ikea, wat jij wil.

Toen moest ik mijn ice pack nog terugvinden. Ik bukte me kreunend en steunend naar de onderste plank van de vrieskast: vergeefs! Die aardappelzak lag er nog, maar mijn ic pack was weg. Wel gødverdegødver. Ik wilde me al knorrig vervoegen bij de Klantenservice, tot ik bedacht ze vorig jaar in de Randstad een hele Ikea hadden moeten ontruimen, wegens een verdacht pakketje. Oeps, voor hetzelfde geld was ik gearresteerd en de hele zaak ontruimd geweest! Hadden ze me op filmbeelden al een uur gevolgd: die vrouw met dat rare loopje, en die grote plastic tas van de apotheek! Zeg nou zelf, dat is toch ook heel verdacht? Conclusie: hier ben ik weer goed weggekomen. En ik heb dus lekker wel een Krokett gescoord.

– 11 april 2013 –