Zij lopen liever
Fietsenhaters
Door Maja-Magdalena Klein
By Maja-Magdalena Klein
Maja-Magdalena Klein
Paula Burciu
Nationaliteit: Moldavisch
Studeert internationale betrekkingen
Toen Paula tien was, probeerde haar neef haar te leren fietsen op het Moldavische platteland. Ze weet nog dat ze ervanaf viel en zich voornam dat ze nooit meer op een fiets zou stappen. ‘En daar heb ik me aan gehouden.’
In Moldavië is fietsen ‘niet echt een ding’, zegt ze. Als er al fietspaden zijn, dan lopen mensen daar gewoon.
Maar toen kwam ze naar Groningen om internationale betrekkingen te studeren, en vond ze een kamer op veertig minuten loopafstand van het centrum, waar ze om de dag college had. Aanvankelijk nam ze de bus, maar ze bedacht al snel dat de kosten daarvan snel op zouden lopen.
Mensen zijn altijd zo geschokt: hoe kun je nou niet fietsen in dit fietsland?
Ze kreeg van diverse mensen minstens vier keer fietslessen aangeboden, maar daar ging ze nooit op in. ‘Het is niet dat ik niet van fietsen houd, maar ik ben bang om te fietsen.’ Ze maakt zich vooral zorgen dat ze een onfortuinlijke voetganger raakt, vooral in Nederland met zijn regen en gladde wegen in de winter.
Ze schaamt zich er wel voor. ‘Mensen zijn altijd zo geschokt als ik het vertel. Hoe kun je nou niet fietsen in dit fietsland?’ En dan ging ze natuurlijk ook nog altijd lopend naar huis na een feestje, waardoor vrienden zich gedwongen voelden met haar mee te lopen. Daar voelde ze zich ook bezwaard om.
Gelukkig heeft ze nu een kamer dichter bij het centrum gevonden. Toch maakt ze nog altijd graag lange wandelingen, waarmee ze zich onttrekt aan het gedoe van fietsen, met mensen die in hondenweer tegen de wind in worstelen, op ongemakkelijke zadels en met natte handschoenen aan. Als je het zo bekijkt, zegt ze, ‘is het helemaal niet zo gek dat ik liever loop.’
Rachel Brough
& Maleena Noack
Nationaliteit: Brits | Duits
Studeren allebei psychologie
‘Als ik mensen vertel dat ik geen fiets heb, reageren ze altijd zo van: wááát!??? En dan moet ik het helemaal uitleggen’, lacht Rachel.
Ze had jarenlang een fiets, maar gebruikte die nooit. Toen ze naar Groningen kwam voor haar master psychologie, huurde ze zelfs een Swapfiets, maar die stond alleen maar stof te vergaren in de fietsenkelder. De enige fiets waar ze nog wel op stapt, is de bezorgfiets van haar bijbaan.
Aangezien zowel haar colleges als haar werk maar tien minuten lopen zijn, heeft ze privé gewoon geen fiets nodig, zegt ze. Dus begon ze overal naartoe te lopen en zet ze nu tienduizend stappen per dag terwijl ze naar podcasts luistert. ‘Ik word soms zeker moe, maar het kalmeert me.’
Soms kan ik gewoon niet meegaan als mensen verder weg wonen
Noodgedwongen brengt ze daardoor veel tijd buiten door, zelfs als het slechte Nederlandse weer daar niet echt toe uitnodigt. Ze waardeert de Nederlandse fietscultuur wel, zegt ze: het is deel van de charme van hier wonen. ‘Ik maakte ooit deel uit van die cultuur, maar lopen werkt gewoon beter voor mij.’
In Maleena, die ook geen fiets heeft, vond ze een onverwacht wandelmaatje. ‘Rachel is de eerste persoon die ik tegenkwam die net als ik ook niet overal naartoe fietst’, zegt Maleena.
Ook zij had vroeger een Swapfiets, maar in de 2,5 jaar dat ze een abonnement had, heeft ze er misschien een keer op gefietst. Het is voor haar ook niet echt een probleem dat ze moet lopen, omdat ze een kamer in het centrum heeft. Maar het kan wel wat beperkend zijn voor haar sociale leven, geeft ze toe. ‘Soms kan ik gewoon niet meegaan als mensen verder weg wonen.’
Maleena vindt dat soort ongemakken niet zo erg. De tijd dat ze aan het lopen is, is tijd waarin ze niet aan de universiteit denkt. ‘Ik vind het fijn dat ik die gedwongen pauze heb.’
Hans Nejar
Nationality: Malaysian
Studies arts, culture and media
Hans moest wel even wennen toen hij een paar maanden geleden verhuisde van de hoofdstad van Maleisië, waar de auto de hoofdrol speelt, naar fietsstad Groningen. Zijn hele gevoel voor hoe hij met het verkeer moest omgaan was weg.
Hij leerde fietsen toen hij 17 was, nadat hij al had leren autorijden, maar hij zou zich nooit in het drukke verkeer hier durven begeven: verder dan een parkeerplaats komt hij niet. En het gedrag van veel fietsers irriteert hem: ‘Auto’s geven je hier zelfs voorrang als je het niet hebt. Fietsers veroorzaken liever een aanrijding dan dat ze je voorrang geven.’
Nog niet zo lang geleden werd hij bijna aangereden door twee fietsers tegelijk. ‘Maar er was niets aan de hand hoor, mijn klasgenoten zeiden dat ik ze ontweek als een ninja.’
Fietsers veroorzaken liever een aanrijding dan dat ze je voorrang geven
Zijn Europese vrienden, die het volkomen logisch vinden dat je in Groningen fietst, dringen erop aan dat hij dat ook gaat doen. Een van hen besloot spontaan de bus te pakken naar Hans z’n huis toen ze na college met hem mee gingen, en liet zijn fiets staan voor Hans.
Hij probeerde er wel op weg te rijden – hij voelde zich onder druk gezet vanwege de omstanders – maar uiteindelijk liep hij toch liever een uur naar huis. Een andere vriend ging met hem mee, met de fiets aan de hand. ‘De oplossing voor dit probleem is volgens mij dat mijn vrienden voor een bagagedrager moeten zorgen.’
Maar Hans vindt het eigenlijk ook wel prettig om te wandelen. Hij luistert dan vaak naar zijn favoriete bands. Het is eigenlijk alleen onhandig dat hij geen fiets heeft als hij zich verslaapt voor college, zegt hij.
Zou hij alleen niet veel tijd besparen als hij de fiets pakte? ‘Je weet toch wat ze zeggen?’ antwoordt hij. ‘Verspilde tijd waar je van geniet, is geen verspilde tijd.’