Een gemeenschap van 403 studenten
Een brief uit Upsilon
Door Maja-Magdalena Klein
By Maja-Magdalena Klein
Maja-Magdalena Klein
Vijf tabbladen staan open op mijn computerscherm. Dan, klokslag 9 uur, klik ik op de virtuele knop. De webpagina lijkt een fractie van een seconde te aarzelen. Mijn adrenaline schiet omhoog. Dan verschijnt er eindelijk een timer en word ik aangespoord om het formulier binnen tien minuten in te vullen. Accepteer ik de voorwaarden? Natuurlijk.
Het is een mooie maandagochtend in april 2021 en ik heb een kamer!
Mijn opluchting is voelbaar. Als ik de kamer in de SHH-accommodatie niet had gekregen, had ik het Facebook-profiel waarmee ik op kamers jaagde weer moeten openen. Dan had ik weer moeten proberen mezelf te verkopen in Facebookgroepen die vol zitten met aanbiedingen die te goed zijn om waar te zijn of exorbitant geprijsde kamers van 5 vierkante meter. Die knagende angst om in een tent te moeten slapen als ik niet op tijd een plek had bemachtigd, zou zijn teruggekeerd.
Langzaam verdwijnt de adrenaline. Ik bel mijn moeder, euforisch, om het nieuws te delen: ik heb een kamer in een appartement met zeven vreemden, allemaal internationals die in september aan hun studie aan de RUG beginnen. Ik ben opgewonden en enorm nerveus tegelijk.
Nieuw thuis
Vijf maanden later sta ik voor het imposante grijze gebouw van veertien verdiepingen dat het komende jaar mijn thuis zal zijn. ‘Welkom bij Upsilon’ staat op de gevel voor me. In de hal gonst het van andere jongvolwassenen die hun koffers, kamerplanten en ouders meeslepen. Iedereen lijkt zowel gestrest als opgewonden. ‘Hier is je sleutel en het WiFi-wachtwoord’, zegt een vrouw met een Nederlands accent tegen me.
Ik ga naar de negende verdieping. Ik leg mijn ukelele op de vensterbank en zet een kleine cactus neer, terwijl ik de fietsers bekijk die langs de hoge gebouwen en smalle grachten fietsen. Binnenkort ben ik een van hen.
Gefeliciteerd, loser van International Relations. Liefs, de SSH-familie
Ik ben een beetje zenuwachtig om mijn nieuwe huisgenoten te ontmoeten. Ik zal ze immers het komende jaar elke dag zien – wat als we niet met elkaar overweg kunnen? Plotseling hoor ik stemmen achter me. Ik draai me om en zie twee jongens en een meisje om de deur gluren. Het meisje in het midden lacht naar me: ‘Er is vanavond een ESN-feest in de Palace, ga je mee?’
Een maand later word ik begroet door een verjaardagstaart als ik mijn eigen surprise party binnenloop. ‘Gefeliciteerd, loser van International Relations. Liefs, de SSH-familie’, staat erop.
Alle zeven huisgenoten hebben zich verzameld, feesthoedjes opgezet en ballonnen opgeblazen. Ik ben nog steeds bezig mijn plek in Groningen te vinden, maar dit geeft me voor het eerst echt het gevoel dat ik erbij hoor. En daarna wordt het alleen maar beter.
Kerst
Als de winter aanbreekt, worden de ballonnen vervangen door kerstversieringen. Ik koop lampjes, iemand anders haalt een kerstboompje en we plakken sneeuwvlokjes op de ramen. Op ons whiteboard in de keuken hangt een lijst met ieders verjaardag, zodat we die niet vergeten.
Als ik het gebouw in loop, begint het als thuiskomen te voelen
We groeien in ons nieuwe leven, binnen en buiten de studentenflat. De grotere kosmos om ons heen evolueert ook: vanuit ons keukenraam zien we steeds meer groepen studenten voetballen op het dakterras, dronken thuiskomen van feestjes of met post-its berichten op hun ramen schrijven. Mensen delen sigaretten voor de ingang en helpen elkaar met het repareren van fietsen in het fietsenhok. Als ik het gebouw in loop en het washok ruik, begint het als thuiskomen te voelen.
Er vormen zich kleine gemeenschappen, die samensmelten tot een grotere. In de Upsilon groepschat worden regelmatig foto’s gepost van gevonden fietssleutels en ondergoed dat is achtergebleven in de wasmachines, en er komen vragen voorbij als ‘Hoe verwissel je in godsnaam de batterijen van het brandalarm? Het alarmgeluid maakt ons allemaal gek’.
Al snel maken de standaard SSH-afvalkalenders in de liften plaats voor ‘Harry en Ryans studentenkapsalon’, ‘Win een Amazon-voucher als je meedoet aan mijn onderzoek’ en ‘Kom naar de rave volgende week!’ De aankomende studenten die op die ene ochtend in april tegelijk met mij voor een computerscherm zaten, zijn niet alleen huurders geworden, maar ook bewoners van het gebouw.
Garfield
We krijgen zelfs een gezamenlijk huisdier. Buurkat ‘Garfield’, zoals 64 van de 75 stemmen hem noemden in een WhatsApp-poll, is een welkome indringer. Als ter sprake komt dat Garfield eigenlijk een vrouwtje is en ook een titel nodig heeft, wordt zelfs ‘Koningin Garfeldina van der Upsilon tot Paddepoel’ goedgekeurd. Alleen de mensen bij SSH zijn niet zo blij met onze liefde voor de kat.
En we feesten! Op het dakterras, in een studio, in een gedeeld appartement… Soms geeft de Upsilonkapper mensen zelfs een knipbeurt tijdens een feest. De SSH-beveiligers zijn regelmatig op jacht naar spontane feestbeesten. Het helpt om de ramen dicht te houden, want zowel rook als muziek verraden je vanaf de buitenkant van het gebouw.
Op het moment zelf lijkt een rommelig huisfeest of een gesprek in de keuken om 2 uur ‘s nachts niet zo belangrijk. Maar achteraf gezien hebben ze van Upsilon een thuis gemaakt voor honderden eerstejaars die deze plek voor altijd zullen associëren met hun studentenleven. Ik ben een van hen.
Nostalgie
Ik heb mijn grootste inzicht hierover op een zondagavond halverwege juni, als mijn deurbel maar blijft gaan om 23.00 uur.
‘Wie is dat?’ vraagt mijn huisgenoot licht geïrriteerd. Misschien wilde iemand een grap met ons uithalen in die laatste paar weken in Upsilon? Ik kijk hoe laat het is en zie berichtjes op mijn telefoonscherm. ‘Hé Maja. Ben je toevallig thuis? Ik weet dat dit heel random is.’
Dit appartement zal binnenkort ook voor mij alleen nog een herinnering zijn
Drie maanden voordat mijn eerste jaar ten einde liep, had ik weer contact gelegd met een oude vriend die ik in jaren niet had gezien. Phil, die een jaar voor mij aan zijn studie in Groningen was begonnen, bleek in mijn Upsilon-appartement te hebben gewoond. Hij en zijn vroegere huisgenoten hadden spontaan besloten tot een nostalgisch bezoek.
De gelukzaligheid op zijn gezicht als hij appartement 37 binnenkomt en weer het vertrouwde vuile aanrecht ziet, de krassen in de keukentafel en de notities die hij onder zijn oude bureau heeft achtergelaten – daar kan niets tegenop.
Hij en de vrienden die hij op de verschillende verdiepingen maakte, vertellen ons over de ervaringen in hun allereerste studentenhuis die hen hebben gevormd. Hij mist het nog steeds om in hetzelfde gebouw te wonen als al zijn beste vrienden, hoewel hij het niet erg vond om de vieze keuken achter zich te laten.
Nieuwe generatie
Op dat moment realiseer ik me dat dit appartement binnenkort ook voor mij alleen nog maar een dierbare herinnering zal zijn, in plaats van een thuis waar ik na elk college, elk tentamen of een dagje in het Noorderplantsoen naar terugkeer. Ondanks de vroege nostalgie weet ik dat ik klaar ben om aan een nieuw hoofdstuk te beginnen wanneer mijn eenjarige contract afloopt.
Ik heb met plezier de geest van mijn eerstejaars-zelf achtergelaten in Upsilon, om geadopteerd te worden door de toekomstige bewoners. Nieuwe studenten verblijven nu in mijn kamer, kijken naar mijn uitzicht en bevuilen mijn keuken.
Tegen de nieuwe generatie Upsilon-bewoners zeg ik: maak het gebouw je eigen. Hang posters op, vorm een gemeenschap, laat je haar knippen door je plaatselijke Upsilonkapper (misschien niet als je dronken bent, maar dat moet je zelf weten). Ga boodschappen doen met je huisgenoten, laat ze in jouw kamer slapen als ze zichzelf hebben buitengesloten en voer de nachtelijke gesprekken die misschien helpen hun gebroken hart te helen in een nieuwe stad. Als je dat doet, weet ik zeker dat je op een dag ook je oude appartement weer zult bezoeken en zult genieten van wat eerstejaarsnostalgie.
P.S: Er is een YouTube-video over het vervangen van de batterijen van het brandalarm: die kan je de held van je appartement maken. Maak ook af en toe de gedeelde airfryer schoon. Graag gedaan.