Michael Zemedkun (26)

Ethiopië

Masterstudent klinische en psychosociale epidemiologie

De vorige keer dat we Michael spraken, had hij nog niet eens een kamer bezichtigd. Hij stond zelfs op het punt het op te geven en terug te keren naar Ethiopië. Maar een postdoc aan de RUG was zo geraakt door zijn verhaal, dat Michael daar wel mocht overnachten tot hij een kamer had gevonden. Daardoor kreeg Michael weer vertrouwen in het goede in de mens, zegt hij. ‘Dat er mensen zijn die ons willen helpen is echt heel fijn.’

Maar hij nam het aanbod niet aan. Uit zijn grijns is af te leiden waarom. Hij knikt enthousiast: ‘Ik heb een kamer gevonden.’

Michael vond zijn kamer via Kamernet. Hij had daarvoor een nieuwe tactiek bedacht om de aandacht van verhuurders te trekken. In plaats van af en toe op de site te kijken, besloot hij de tijd te nemen om alle updates bij te houden zonder dat hij afgeleid werd. ‘Ik heb een heel weekend naar mijn laptop gestaard. Elke keer als er een nieuw huis op de site kwam, probeerde ik de eerste te zijn door zo snel mogelijk te reageren’, zegt hij.

Over twee maanden ben ik weer dakloos

Na vijftig reacties werkte zijn tactiek; hij werd uitgenodigd om een kamer te bekijken.

Hij was niet heel optimistisch, zegt hij erbij. De vorige keer dat hij ergens mocht kijken had de verhuurder hem in de kou laten staan. ‘Ik had er niet veel vertrouwen in, dus ik ben eerst naar voetbaltraining gegaan en ik kwam pas op het laatste moment op de afspraak.’

Misschien hielp het dat hij zo ontspannen was, en daarom zichzelf, of misschien kwam het omdat hij meteen overweg kon met zijn toekomstige huisgenoten. Hoe dan ook: hij kreeg de kamer. Later vertelden zijn huisgenoten dat er tweehonderd aanvragen waren binnengekomen, en dat ze zeven mensen hadden uitgenodigd.

Het mag dan een tijdelijke kamer zijn – ‘Over twee maanden ben ik weer dakloos’ – maar Michael is tevreden met zijn nieuwe onderkomen. Het is gemeubileerd en ligt op loopafstand van zijn campus, wat betekent dat hij niet meer iedere dag bijna vierhonderd kilometer hoeft te reizen tussen Groningen en Amsterdam, waar hij bij zijn tante logeerde. 

‘Vrije tijd is echt fantastisch’, zegt hij grijnzend. ‘Ik heb eindelijk tijd om te lezen, en om te slapen.’ Dat laatste is vooral handig, aangezien er binnenkort tentamens aankomen.

Als die voorbij zijn zal hij opnieuw op zoek moeten gaan naar een kamer. ‘Ik hoop dat er tegen november meer kamers beschikbaar zijn.’

Heeft hij nog advies voor andere kamerjagers? ‘Geef het niet op. Ververs je browser een weekend lang. Heel veel mensen reageren in de eerste tien minuten dat een kamer online staat, dus probeer hen voor te zijn.’

Nico Hatt (19)

Zwitserland

Economie

Na twee weken in een kamer die een vreemdeling op Facebook hem onderverhuurde, logeert Nico nu bij vrienden. Hij heeft nog geen kamer gevonden.

Nico begint de hoop te verliezen en doet ook minder z’n best om een kamer te vinden. ‘Ik heb al zo veel e-mails geschreven. Telkens maar weer een aanvraag versturen en niks terug te horen is gewoon ontzettend ontmoedigend.’

Omdat zijn abonnement op Kamernet niets opleverde, besloot de economiestudent dat op te zeggen en zijn geld beter te investeren. Hij nam contact op met een verhuurmakelaar. ‘Misschien kenden die wel meer mensen in de vastgoedwereld en konden ze me tippen over appartementen die nog niet online stonden’, dacht hij. Ze konden hem wel helpen, maar dat zou dan 75 euro per uur kosten. ‘Ik kon me niet meer dan twee uur veroorloven, dus ik zei dat ze niet langer dan dat moesten zoeken.’

Ik ga echt geen achthonderd euro voor zo’n klein kamertje betalen

Ondertussen bekeek Nico advertenties op Facebook. Hij werd zelfs uitgenodigd om een huis te bekijken, maar al snel gingen de alarmbellen in zijn hoofd af. Het appartement was goedkoop en zag er goed uit, zegt hij, en de persoon achter de advertentie was wel heel erg beleefd en deed wel heel erg zijn best om hem te laten komen kijken. 

‘Dat soort reacties kreeg ik niet vaak, dus besloot ik de foto’s via Google te controleren.’ Wat bleek: ‘Het waren foto’s van een appartement in Birmingham’, lacht hij.

Hij mag dan een doelwit zijn voor oplichters of Vindicaters die dakloze internationals willen uitbuiten, Nico tuint er niet in. ‘Ik mag dan wanhopig zijn, maar ik ga echt geen achthonderd euro voor zo’n klein kamertje betalen.’ Althans, niet zolang hij nog andere mensen om zich heen heeft. ‘Kun je alsjeblieft schrijven dat ik echt heel dankbaar ben dat ik bij mijn vrienden kan logeren?’

Tami Kolowa (29)

Duitsland

Masterstudent economische geografie

De vorige keer dat UKrant hem sprak was Tami druk bezig met het bekijken van huizen. De afspraken had hij via verhuurmakelaars gemaakt. Maar al snel realiseerde hij zich dat tweeduizend euro per maand voor een student met een bijbaantje veel te veel was, zelfs als hij de kosten kon delen met een huisgenoot.’

‘Ik dacht, man, je moet niet op al die dure advertenties reageren omdat je kan niks vinden dat wel redelijk geprijsd is. Zo’n hoge huur kun je niet een jaar lang ophoesten.’ En dus ging hij terug naar Kamernet.

Ik maakte één procent kans

Een week later had hij mazzel en vond hij een plekje voor zichzelf. ‘Het was echt een kwestie van geluk’, zegt hij. ‘Mijn huisbazin vertelde me dat ze honderd aanvragen had gekregen, waarvan ze vijf mensen had uitgenodigd. Ik maakte dus één procent kans.’

Tami is opgelucht dat hij zijn ruime kamer in Helpman heeft gevonden. Hij heeft in totaal ongeveer tweehonderd berichten verstuurd en is tien keer naar een kamer gaan kijken, en hij keek er niet naar uit om dat nog langer te doen. ‘Studeren, werken, én van hotel naar hostel verhuizen, terwijl ik ook nog op zoek was naar een kamer, was niet te doen geweest.’

Hij miste ook vers eten. Na weken instantnoedels gegeten te hebben trakteerde hij zichzelf eerst op een bord tortellini. Ze waren misschien niet helemaal gaar, maar dat hij nu een eigen klein keukentje heeft vindt hij een verademing. ‘Koken is een vorm van recreatie voor mij, en ik heb ook al beter eten klaargemaakt.’

Zijn advies voor andere kamerjagers? ‘Probeer optimistisch te blijven. De zoektocht is veel verwoestender als je denkt dat het toch niet lukt. En als je toch zat bent van het eindeloos schrijven van aanvragen, dan kan een dag of twee uitrusten misschien helpen.’

Engels