Kerst
Kerst
Lichtjes aan, kerstboom op, buikjes vol. Zullen we vast kerst vieren? Zullen we doen alsof het sneeuwt en warme kleren aantrekken? Zullen we doen alsof er niks aan de hand is?
Netflix is alvast begonnen, bijna dagelijks komen er nieuwe kerstfilms online. En laten we niet wachten op Sky Radio; Spotify-kerstlijsten zijn het hele jaar door te luisteren. En de kerstverlichting hangt al door de stad, die moet alleen nog aangezet worden.
Ik wil wandelen door een versierd Tuinland. Ik wil mijn hondje een rood met wit kersttuigje omdoen. Ik wil gourmetten en chocomel en rode wijn drinken voor de open haard en ik wil ruzie maken tijdens het ophangen van de kerstversieringen. Ik wil dat mijn ouders dansen bij de eerste keer dat ze Last Christmas van Wham! horen, zoals ze dat elk jaar doen.
Ik wil geen meldingen meer over hoeveel besmettingen er bij zijn gekomen
Ik wil kerst. Ik wil niet meer wachten tot het weer normaal is. Tot we weer plannen kunnen maken en kunnen knuffelen. Ik wil niet meer nadenken over idioten die denken dat we geregeerd worden door babybloeddrinkende kinderverkrachters. Ik wil geen meldingen meer op mijn telefoon over hoeveel besmettingen er vandaag bij gekomen zijn.
Ik wil kerst. Sterker nog, ik denk dat ik het nodig heb. Maar ik ga het niet krijgen. Als ik al naar mijn ouders ga, dan zal het op afstand zijn. We zullen niet dansen en ik zal niet helpen met de versieringen. Geen onzinnige ruzie dit jaar.
Maar gourmetten kan alsnog. En kersttuigjes voor honden kunnen ook middenin een lockdown gedragen worden. Misschien, als ik nu vast begin, krijg ik dan toch het kerstgevoel.
Of ik kijk zo veel kerstfilms en luister zoveel kerstmuziek dat ik tegen december niet kan wachten tot het januari is. Ik maak mezelf immuun, zodat ik zelfs als ik Last Christmas hoor op eerste kerstdag niks voel. Dan denk ik ‘ach, het is maar kerst’, en doe ik of het normale dagen zijn.