Zestig seconden om even bij te komen
Studenten met project ‘Lockdown in 60’
Zestig seconden om even bij te komen
Door Anne de Vries
By Anne de Vries
De studenten verzamelen korte filmpje die een kijkje geven in de levens van onder anderen het hoofd van een intensivecareafdeling in Barcelona, een vrouwenrechtenactivist in Nigeria en een Egyptische RUG-student die naar huis probeert te gaan.
‘We willen dat hun verhalen een moment zijn om even bij te komen’, zegt Benedek Takács (21) uit Hongarije, een van de drie initiatiefnemers. ‘In deze crisis kan een vrolijk moment heel bemoedigend werken.’
De drie derdejaarsstudenten van het University College Groningen (UCG) waren aanvankelijk met hele andere projecten bezig voor hun vak over narratives in conflict.
Zo werkte de Nederlandse student Julia Boot (21) aan een podcast over het conflict tussen Israël en Palestina. En de Spaans-Canadese Kolya Dam de Nogales (19) maakte samen met Takács een documentaire over de culturele verschillen tussen Transsylvanië en Roemenië.
Maar hun plannen werden plotsklaps onderbroken door de coronacrisis; ze konden niet meer reizen naar de plekken waar hun project over ging. Naar huis gaan was ook moeilijk. Boot probeerde naar haar familie in het Verenigd Koninkrijk te reizen, maar zij en haar zuster kwamen niet verder dan Amsterdam.
Dam de Nogales had slechts een uur om zijn koffer in te pakken om een van de laatste vluchten naar Barcelona te halen. ‘Dit project richt zich juist niet op hoe moeilijk alles is’, zegt hij. ‘We willen juist de menselijke kant van de cijfers laten zien, de mooie momenten. We willen dat mensen hun gedachten delen.’
Eén moment stak met kop en schouders boven de rest uit, vinden ze. In het filmpje is een vrouw uit Cyprus te zien die trots voor de camera vertelt hoe ze vierduizend mondkapjes heeft gemaakt voor gezondheidszorgmedewerkers.
Oorspronkelijk wilde ze er honderd maken. ‘Ze zei dat het gewoon heel goed voelde om iemand te kunnen vertellen dat ze dit gedaan’, zegt Takács. ‘Ze was dankbaar dat ze het kon delen met iemand.’
Een stel, ook uit Cyprus, realiseerde zich dat het nu alle tijd heeft om eindelijk iets aan de tuin te doen. De man en vrouw bedachten hun eigen ritmische techniek en dansen door de tuin met een schep in hun hand.
Andere filmpjes zijn wat serieuzer van toon. Een is opgenomen door het hoofd van een intensivecareafdeling in Barcelona. Ze zit in haar auto, op weg naar haar werk. Een mondkapje is naar beneden getrokken tot op haar kin.
Ze legt uit dat dit het enige moment was waarop ze tijd had het filmpje te maken. ‘Dat is een normale dag voor haar. Je kan aan alles zien dat dat haar dagelijks leven is, en hoe vastberaden ze is, terwijl ze duidelijk ook moe is’, zegt Boot.
‘Die zestig seconden uit het een dag van iemand zeggen zo veel over het leven van mensen’, zegt Boot. We ondergaan allemaal de gevolgen van het coronavirus, maar wel allemaal op onze eigen manier.’
Dam de Nogales realiseerde zich dit toen een Italiaanse vriend hem vroeg alsjeblieft niet meer over het virus te praten: het was te emotioneel voor hem. ‘Via dit account delen mensen hun emoties met ons, maar zij bepalen de manier waarop ze dat doen’, zegt Takács.
Boot zegt dat ze zich zelf ook wat minder machteloos wilden voelen. ‘De crisis kwam als zo’n schok en kan heel overweldigend zijn.’ Dit project heeft ze afgeleid, zegt Dam de Nogales. ‘We moeten iedere dag overleggen, en dat zorgt er gelukkig voor dat we niet gek worden.’